στο Ασκληπιείο Νοσοκομείο Βούλας

της Ζαΐρας Διγενή - Μπέζα

 Εξαιτίας ενός υψηλού πυρετού, που με ανάγκασε να εισαχθώ στο Ασκληπιείο Νοσοκομείο Βούλας συνέβη να βιώσω εκ του σύνεγγυς ορισμένα τεκταινόμενα τα οποία, καθώς φαίνεται, για τους εκεί εργαζόμενους είναι καθημερινή ρουτίνα.

Αυτά ακριβώς τα τεκταινόμενα είναι που με ώθησαν να πάρω τη γραφίδα και να τα καταγράψω προκειμένου, κοινοποιώντας τα, να τα μοιραστώ με τους συμπολίτες μου – αναγνώστες της πολύχρονης, πολυβραβευμένης εφημερίδας «Εβδόμη» - έτσι όπως ακριβώς μοιραζόμαστε νυχθημερόν το σκοτάδι και το φως του πλανήτη μας.

Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου στο Παθολογικό Τμήμα «Ειρήνη Α1» βρέθηκα προ παράξενων εκπλήξεων!

Γνωρίζοντας (όπως όλοι οι κατοικούντες σ’ αυτό το Αλωνάκι) την επικρατούσα οικονομική κατάσταση των τελευταίων χρόνων, αλλά και όλες τις πρότερες αντικοινωνικές τακτικές του Δημόσιου συστήματος Υγείας της εκάστοτε Κυβέρνησης, περίμενα λίγο – πολύ, οσμή φορμόλης στους διαδρόμους, τάση ναυτίας οσάκις ήταν χρεία να γυρίσεις ένα χερούλι θύρας ή να κάνεις χρήση κάποιου νιπτήρα, κλινοσκεπασμάτων κ.λπ. καθώς επίσης να αντιμετωπίσω την απροθυμία (με ή χωρίς αγένεια) της εκάστοτε νοσηλεύτριας προκειμένου ν’ ανταποκριθεί στο κάλεσμα ασθενούς...

Μαζί δε με όλ’ αυτά και τα παρόμοια «ων ούκ έστι αριθμός» ανέμενα και το υποχρεωτικό φακελάκι που, καταναγκαστικά, έπρεπε να δώσουν ακόμη και οι πλέον κατά τσέπη στεγνοί, οι οποίοι ήταν βέβαια υποχρεωμένοι να τηρήσουν a priori και την νενομισμένη omerta.

Eν τούτοις οι συνθήκες στο Ασκληπιείο, αφενός με διέψευσαν προς μεγάλη μου ανακούφιση, και αφετέρου μου επροξένησαν μιαν ευχάριστη έκπληξη σαν αυτήν που δοκιμάζει κανείς σαν βρεθεί εμπρός σ’ ανεμώνες και φρέζιες μες στην παγωνιά του καταχείμωνου... Αυτού του καταχείμωνου της ανήλεης, ατελεύτητης (ναι ατελεύτητης) και πολυσχιδούς... κρίσης που εις πείσμα εκείνων που την προκαλούν, κάποιες ανθρώπινες υπάρξεις ορθώνουν το ανάστημα προσφέροντας με αυταπάρνηση τις υπηρεσίες τους στον κόσμο, μετατρέποντας τα κακώς σε καλώς έχοντα.

Διότι βέβαια οι νοσοκομειακές συνθήκες εκεί, δεν άλλαξαν από το κατεστημένο (καθώς άλλωστε έπρεπε) αλλ’ από εκείνους τους εργαζόμενους που σκέπτονται και πράττουν διεπόμενοι από την, επί καλώ, συλλογική συνείδηση.

Και παρ’ ότι το κτήριο έχει κτιστεί με πενιχρά μέσα, καθώς δείχνει, εν τούτοις όλα λειτουργούν σχεδόν σωστά και συγκινητικά νοικοκυρεμένα εντός των ορίων που χρειάζεται η ανθρώπινη φύση για καθαριότητα και τάξη παρ’ όλο που θα πρέπει όποιος τυχόν εισαχθεί, να πάρει παραμάσχαλα μερικά ρολά από χαρτί υγείας, καθότι, ως φαίνεται, το Υπουργείο Υγείας δεν χορηγεί κονδύλια για τέτοιες... πολυτέλειες.

Αντιπαρερχόμενη αυτό το κωμικοτραγικό γεγονός θ’ αναφερθώ στις ιατρικές επισκέψεις που εγίνονταν ως επί το πλείστον, καθημερινά πρωί και απόγευμα με ολόκληρο επιτελείο αρμοδίων, εφόσον παρόντος του διευθύνοντος ήσαν άλλοι δύο ακόμη θεράποντες, μαζί με την ειδική γραμματέα και δύο νοσηλεύτριες. Όλοι δε τελούσαν το έργο τους με τη δέουσα προσοχή και αφοσίωση εμμένοντας, συνήθως, στις εξονυχιστικές εξετάσεις γεγονός που κατέδειχνε πως εστόχευαν σε μια τέλεια διάγνωση και αγωγή κατά το δυνατόν.

Όσον αφορά δε στις αρνητικές διακρίσεις ουδέποτε έγιναν παράπονα εφόσον όλοι οι νοσηλευόμενοι τυγχάναμε της καλύτερης και της αυτής μεταχείρισης.

Το δε νοσηλευτικό προσωπικό (το οποίο ερχόταν, ανελλιπώς, έξι φορές το εικοσιτετράωρο, εκτός φυσικά από τις ανά πάσαν στιγμή ανταποκρίσεις στα έκτακτα καλέσματα των ασθενών, οι οποίες γίνονταν και πολύ πρόθυμα) πλήρως καταρτισμένο στο αντικείμενό του κι εμφορούμενο από Ιώβειο υπομονή εις τέτοιο βαθμό, που με έκανε να υποθέσω πως, προκειμένου να σώσουν τους ασθενείς τους θα δοκίμαζαν ακόμη και το: «Λάζαρε δεύρο έξω».

Τούτο δε, γράφω μετά λόγου γνώσης, διότι διαπίστωσα επανειλημμένως, πως συμπεριφερόταν σ’ ορισμένη ασθενή, η οποία βρισκόταν σε ημικαταστολή και την οποία οι ίδιοι οι συγγενείς της θεωρούσαν «τελειωμένη», ενώ όλοι οι αρμόδιοι, πάση θυσία, πάσχιζαν να κρατήσουν στη ζωή.

Γι’ αυτήν δε την περίπτωση κάνω μόνον μία μνεία, απλώς προς αμυδρή σας ιδία γνώση, διαφορετικά θα χρειαζόταν ιδιαίτερο αφιέρωμα για να κατανοηθούν οι άοκνες προσπάθειες που καταβάλλονται εκεί.

Ωστόσο εκτός απ’ όλα τα θετικά προαναφερθέντα έμελλε ν’ αποδειχθεί πως εκεί υπήρχε και εκείνη η δύναμη της οποίας η έλλειψη αχρηστεύει τους πάντες και τα πάντα.

Αυτής της δύναμης που γκρεμίζοντας τα τείχη της απομόνωσης, της απελπισίας και του σκοταδισμού, γεφυρώνει, ειρηνεύει και ζωοποιεί... άλλ’ ας δούμε τι συνέβη.

Μια ημέρα μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως κάποια αδελφή έλεγε σε ασθενή να μην την ευχαριστεί για τις φροντίδες, όπου της παρείχε καθόσον όλοι εκεί συντελούσαν στην διεκπεραίωση του έργου αυτού. Γνωρίζοντας όμως πως μια τέτοια στάση και ένας τέτοιος λόγος είναι από αδύνατο μέχρι σπάνιο να υπάρξει κατέληξα ν’ αποφασίσω ότι μάλλον παράκουσα. Όμως από εκείνη τη στιγμή άρχισα να παρατηρώ τη μεταξύ των νοσηλευτριών συμπεριφορά οπότε αντιλήφθηκα πως ανεξαρτήτως καταγωγής, μόρφωσης, αντίληψης και εξωτερικών χαρακτηριστικών είχαν κάτι το κοινό μεταξύ τους, το οποίο τις συνέδεε ώστε να ‘χουν αλληλοσεβασμό και αγαστή συνεργασία, οπότε όλα έβαιναν καλώς, σαν το νερό στ’ αυλάκι, χωρίς την ύπαρξη των λογιών – λογιών διαγκωνισμών που υπάρχουν μεταξύ συναδέλφων.

Αυτά δε τα συμβάντα διαβεβαιώθηκαν απολύτως (λόγω περιστατικού το οποίο περιγράφεται κατωτέρω) αποδείχνοντας ό,τι οι, επί των προσλήψεων προσωπικού, επιτετραμμένοι τελούν άψογα το καθήκον τους.

Και ερχόμαστε στο προκείμενο εξιστορώντας σας πως ένα βράδυ ήλθε από άλλη πτέρυγα μια άγνωστη, σε μας τους ασθενείς, νοσηλεύτρια προκειμένου να καλύψει κάποιο κενό. Τότε μια παρακείμενή μου νοσηλευόμενη συμπολίτισσα άρχισε να ευχαριστεί τη νεοαφιχθείσα επαινώντας την για το παρών της και τις φροντίδες που θα μας πρόσφερε.

Η νοσηλεύτρια όμως χωρίς περιστροφές, μη δεχόμενη τα εύσημα προσωπικά, είπε ότι από κοινού όλοι συμβάλλουν εις το έργον αυτό. και όχι μόνο δικό της.

Αυτά είπε και ελάλησε η λυγερή Αρτινή Αικατερίνη Τζαναρού, της οποίας η στάση και ο ανεκτίμητος ευθύβολος λόγος προκαλεί Αναστάσιμο σεισμό, σημαίνει, επιτέλους, τα σήμαντρα της αισιοδοξίας και βάζει βάλσαμο στα κατάξερα φυλλοκάρδια μας, που έκαψε και καίει η λαίλαπα της τρισκατάρατης διχόνοιας, η οποία κατατρέχει του κόσμου τους Λαούς διαιρώντας, αποδυναμώνοντας και εκμηδενίζοντάς τους για να φθάνουν στο κατάντημα να δακυβερνώνται από τους άπληστους και μωρούς της γης.

Όθεν, μάλιστα, στο «Ειρήνη Α1» οίδα ό,τι γίνεται μια σταθερή προσπάθεια προκειμένου οι εργαζόμενοι να διακατέχονται από το θαυματουργό πνεύμα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ της ΚΑΛΗΣ και αυτό δίχως άλλο είναι ένα εξαίρετο, πρόσπερο επίτευγμα!!!

Μετά παρέλευση κάποιων ημερών, απ’ όταν πήρα εξιτήριο, επισκέφθηκα τον ιδιωτικό ιατρό μου*, που μόλις είχε επιστρέψει από τις θερινές διακοπές.

Αραδιάζοντάς του τα σχετικά με τη νοσηλεία μου έγγραφα, άκουγα τον εαυτόν μου να λέει: «Γιατρέ μου να ξέρετε με κοίταξαν, αλλά πως εργάζονται εκεί όλοι τους! Είναι καθημερινά σε συνθήκες χειρότερες και από πολεμικό μέτωπο!», ενώ ταυτόχρονα, για κάποια δευτερόλεπτα, ο νους μου κατακλυζόταν από ηχοεικόνες με τα στιγμιότυπα του «Γολγοθά» που ζουν οι εργαζόμενοι στο Ασκληπιείο νοσοκομείο και που διαπίστωσα κατά την επταήμερη νοσηλεία μου... όταν σε μια στιγμή άκουσα την απάντηση του ιατρού, που μου έλεγε: «Ξέρω, ξέρω, αυτοί είναι ήρωες».

――――――

  • • Είναι ο κος Λεωνίδας Πιπιλίτσης, πνευμονολόγος.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 223 guests και κανένα μέλος