Ένα πρόβλημα για τον πολιτισμό μας

Τελικά φαίνεται πως τίποτα δεν είναι πιο εύθραυστο από την ικανότητα του ανθρώπου να αποδέχεται την πραγματικότητα.

Αλλά όμως τα ίχνη των μη αρεστών πραγμάτων εξακολουθούν να βιώνονται στο ασυνείδητο χτίζοντας την έννοια μιας εκούσιας τυφλότητας. Η όποια αυταπάτη εξακολουθεί όπως και να έχει να είναι άρρηκτα δεμένη με την ανθρώπινη ζωή.

Στο βιβλίο του   ο Clement Posset   με τίτλο, Le reel et son double”, Εssai sur l ΄ illusion, (δοκίμιο περί αυταπάτης), γράφει σχετικά: «Δεν αρνούμαι να δω και δεν αμφισβητώ καθόλου το πραγματικό που δεν εμφανίζεται μπροστά στα δικά μου τα μάτια. Αλλά η συγκατάθεσή μου σταματά εδώ. Είδα, αποδέχτηκα, αλλά μη μού ζητάτε τίποτε περισσότερο. Πλην διατηρώ την άποψή μου, εμμένω στη συμπεριφορά μου σαν να μην είχα δει τίποτα, απολύτως τίποτα και προφανώς τίποτα από όσα εσείς τώρα μου λέτε».

Όλα τα παραπάνω ζωντάνεψαν στο μυαλό μου, και ήρθαν σε αντιπαραβολή τώρα που καθημερινά δέχομαι το σφυροκόπημα από τις κλαψιάρικες ακουστικές μπροσούρες διαμαρτυρίας, τις προβαλλόμενες στις γυάλινες οθόνες σε σπαραξικάρδια κραυγή, όψιμα βέβαια ετεροχρονισμένης εκδήλωσης αγάπης για τα “αδέσποτα” και τα όσα άλλα, όντως βασανισμένα του θεού πλάσματα.

Φωνές αγανάκτησης πλην χωρίς καν να βαθύνεται στην ένοχη γενεσιουργό αιτία, αλλά εντέχνως να επιλέγεται η σιωπή, για λόγο που η οξύνοιά σας τώρα επιστρατεύεται να ανακαλύψει.

Στο γυαλί, στην οθόνη, φάνταζε ο δεμένος όντως απάνθρωπα συμπαθητικός παιδικός μας κυρ Μέντιος. Μα αλήθεια λίγο όψιμα δεν μας ήρθε να τον αγαπήσομε; Πώς σας φαίνεται να συμμεριστούμε τα δεινά του και μάλιστα τώρα που ως αγροτικό εργαλείο τελεί υπό κατάργηση, αλλά και ως είδος οδηγείται στην εξαφάνιση;

Και μια που γίνεται και η αναφορά απαξιωτικά μάλιστα σε εκείνο το “ποδαροδέσιμο”, αλήθεια πώς εσείς που όλα τα καταδικάζετε, πώς θα θέλατε να περιορίσει το ζώο του ο αγρότης στο χωράφι το δικό του, μακριά από το του γείτονα ή και να το αποτρέψει να λιποταχτήσει παντελώς;   Μιλάτε συναισθηματικά και μπράβο σας, χωρίς όμως να έχετε βιώσει τη μανία του γαϊδάρου που όταν θυμώνει και πεισμώνει γίνεται επικίνδυνος και περισσότερο “φονικός” και μάλιστα όταν είναι άδετος;

Αφήνομε όμως το γαϊδουράκι στην άκρη και πάμε στα αλογάκια.

Για τα “αλογάκια” τού στοιχηματικού ιππόδρομου, η σιωπή έρχεται ως εκ τάφου όσον αφορά το πώς και αν βιάζονται αυτά κατά την προετοιμασία του κέρδους. Μιλιά προσέτι δεν βγήκε για τα ‘’αλογάκια’’ των ιππικών ομίλων. Αλήθεια πώς και με ποιό   ‘’χάδι’’ αυτά εκπαιδεύονται ώστε πειθήνια με χορευτικά πηδηματάκια να υπερίπτανται των εμποδίων και ακροποδητί και χορευτικά να οδηγούν στο βωμό της δόξας και της προβολής τους αναβάτες τους και όχι μόνο.

Και μετά στα στερνά τους, ή και όταν δεν αποδίδουν, εσχατολογικά τί γράφει η μοίρα τους. Προς “καροποίηση” όχι βέβαια γιατί τα κάρα σήμερα είναι σε απόσυρση. Τί μένει λοιπόν. Μα ασφαλώς η “λουκανοποίηση” ή και το “κρεατάλευρο”, που μοναχά ο θεός ξέρει τι άλλο μπορεί να περιέχει. Γιατί όμως επιλεκτικά, η για αυτά άρνηση ενδιαφέροντος άραγε;

Ή και μήπως το διώξιμο του αλόγου προς το “αδέσποτο” που βαφτίζεται ως δήθεν ελευθερία και χωρίς αφέντη στο βουνό, είναι δοξαστικά θεάρεστο; Και πού θα πάει και πώς θα επιζήσει ένα τόσο μεγαλόσωμο ζώο εν πολλοίς εθισμένο να ζει κάτω από την ανθρώπινη έστω και ιδιοτελή στοργή; Τελικά ασφαλώς δεν θα αγελοποιηθεί, δεν θα αγριέψει και πεινασμένο θα διαλύσει τους καλλιεργημένους αγρούς και τελικά από φίλος θα διωχθεί ως ο μισητός εχθρός. Ημείς και υμείς όλοι όμως, γιορτάσαμε αυτήν την ελευθερία των αλόγων, και ως Πόντιοι Πιλάτοι αποστασιοποιηθήκαμε.

Και ερχόμαστε στα σκυλάκια. Πρώτα τα δικά μας τα εκπαιδευμένα. Τα πήραμε και καλώς ως εκπαιδευμένα για να μας βολέψουν. Έτσι άλλωστε φροντίσαμε. Πώς όμως αυτά εκπαιδεύτηκαν, κανείς δεν μας το αποκαλύπτει. Μα και εμείς δεν ενδιαφερθήκαμε να μάθομε ίσως για να μη συγκινηθούμε και κλάψομε.

Μιλάμε για τα “αδέσποτα”. Ναι, να τα μαζέψομε σε στάνες. Για να τα ευνουχίσομε. Γιατί δεν μαζεύομε και τους ιδιοκτήτες να τους ευνουχίσομε αντάμα και μάλιστα πρωτίστως αυτούς. Αυτοί δεν είναι οι ένοχοι πρωταγωνιστές του δράματος; Το γιατί εμείς παραγράφομε τις ευθύνες τους, δεν καθιστά και εμάς ενόχους;

Αλλά ακόμα και τις βρωμιές στην πόρτα μας πόσο εύκολα δεν τις φορτώνομε στα “αδέσποτα”;

Μήπως και δεν βλέπομε κυράδες και κυρίους, αυτούς τους κατ’ ευφημισμό ζωόφιλους να καθοδηγούν τα ζώα τους από το λουρί στα κατώφλια άντε και στα πεζοδρόμιά μας για την ανάγκη τους, φονικές πεπονόφλουδες θα έλεγα.

Φαίνεται όμως πως και αυτή η συνήθεια εγγράφεται στα μείον της φυλής. Μα και βέβαια αφού το επισημαίνει και ο Πλάτων στην “Πολιτεία” του: «γαρ αί τε κύνες κατά την παροιμία», δηλαδή κατά τον αφέντη και το σκυλί.  

Αυτή πάλι η επανάσταση του “αφεντικού” να μη δέχεται την νομική υπευθυνότητα του ζώου του, πώς σας φαίνεται. Πράξη ζωοφιλική;

Και μάλιστα όταν οι εξοχές μας και συγκεκριμένα έξω από το Λουτράκι, γεμίζουν μετά από κάθε γιορτή και κάθε φθινοπωρινή περίοδο, από εγκαταλελειμμένα σκυλιά ράτσας. Τα βρίσκει δε αργότερα κανείς άθλια και πεινασμένα, συχνά να τρώνε την κοπριά την απλωμένη λίπασμα στις ρίζες των λιόδεντρων. Ποτέ και κανείς αρμόδιος δεν δραστηριοποιήθηκε γι’ αυτό το κατάντημα. Αλλά μήπως περιμένομε την καταδίκη την παραδειγματική για εκείνο το απάνθρωπο βιντεοσκοπημένο βασανιστήριο του μικρού σκύλου, που ανέβηκε στο διαδίκτυο με την υπερηφάνεια των τριών υπανθρώπων, δραστών που μάλιστα αναγνωρίστηκαν! Οι άνδρες απλά έπαιζαν με το σκυλάκι, δεν το βασάνιζαν, αλλά από μόνο του γλίστρησε και μισοφονικά αυτοτραυματίστηκε, μας είπαν σε συλλύπιση οι δικηγόροι τους.

Παραμονές στης Καθαρής Δευτέρας, η τηλεόραση έδειχνε τον πάγκο του ψαρά. Στον πάγκο ένα μακρόστενο φιδίσιο ψάρι, χέλι θα ‘τανε ζωντανό, γυρόφερνε σε ένα σπαραξικάρδιο ψυχορράγημα για να ξεφύγει. Κάποια κυρία νεαρή το άγγιξε και αυτό τινάχτηκε. Εκείνη τρόμαξε και τινάχτηκε πίσω κι αυτή. Η ομήγυρις του ρωμαϊκού Κολοσσαίου που ηδονιζόταν χειροκρότησε. Ο ψαράς κορδώθηκε για την φρεσκάδα του προϊόντος του. Μια ερίτιμος κυρία πιο θαρραλέα με τον δάχτυλο τεταμένο σαν λόγχη το έψαυσε για να δει αν ακόμα είναι ζωντανό. Ο πωλητής ανακουφίστηκε. Το πράμα του ήταν ακόμη φρέσκο. Το δάχτυλο της κυρίας στο ζούληγμα δεν είχε αφήσει τον τύπο του.

Οι ζωοφιλικές οργανώσεις όμως που προφανώς το είδαν εσίγησαν. Το προσπέρασαν. Απλά αυτό δεν πουλούσε στο φαίνεσθαι της ζωοφιλίας τους.

Η σκηνή αυτή μού έφερε στο νου το αποτρόπαιο θέαμα που αντίκρισα στις ταβέρνες της λίμνης των Ιωαννίνων πριν λίγα χρόνια. Σε γυάλινα βιτρινοκλουβιά με μισοπεθαμένα ψάρια και χέλια αν θυμάμαι στοιβαγμένα ανάκατα σε πλήρη συνωστισμό να πουλούν το ψυχορράγημά τους. Κάτι σαν το θέαμα εκείνων των καβουριών με δεμένα τα πόδια τους ή και των αστακών στις βιτρίνες των ‘’καλών’’ εστιατορίων να αργοπεθαίνουν δηλώνοντας με τις επιθανάτιες συσπάσεις τους την φρεσκάδα τους.

Είπαμε ό,τι δεν συγκινεί ζωοφιλικά παραβλέπεται.

Όπως δεν πουλά στο φαίνεσθαι και το μοσχαράκι που βιώνει τη μοίρα του εν ορθία στάση στριμωγμένο και ακίνητο για να μην τύχει και σκληρύνει το φιλετάκι του.

Και από κοντά η ίδια τακτική στο ανόσιο κέρδος, έρχεται το βίαιο άρμεγμα της αγελάδας, το αφύσικα μακροχρόνιο και μέχρι της αποστράγγισης του μαστού.

Δεν μιλώ για τον γνωστό κανιβαλισμό που όπως λέγεται επικρατεί στα επαγγελματικά ορνιθοτροφεία με τον συνυπάρχοντα συνεχή φωτισμό που καταργεί τη νύχτα και επιφέρει την ψυχική διαστροφή του ζώου. Ούτε για την υπερβολική και εκ συστήματος προληπτική χρήση των αντιβιοτικών που τελικά καταλήγουν εκδικητικά στο δικό μας στομάχι. Εκδικητικά είπα και θυμήθηκα την εκδίκηση των τρελών αγελάδων, την εκδίκηση της νόσου των πουλερικών και κάτι πιο παλιά για τοξίνες από ξενικά κρέατα.

Αλλά εδώ θα πρέπει να καταλήξω. Παρεπιπτόντως σκύλο δικό μου δεν έχω. Τρέφω μόνο και φροντίζω στον κήπο μου αδέσποτες γάτες. Έχω όμως μια πενταμελή αγέλη μεγαλόσωμων σκύλων που με αγκαλιάζει καθώς με υποδέχεται στο δρόμο μου στο Λουτράκι. Ενα μέρος της αγέλης, μαζί μου στη φωτογραφία.  

 

 

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 152 guests και κανένα μέλος