Δευκαλίων, ο πατριάρχης  των Ελλήνων

Δεν ξέρω  γιατί  πολλοί λαοί, βάζουν έναν  κατακλυσμό για να εξαφανίσει τον ήδη υπάρχοντα αμαρτωλό άνθρωπο, με σκοπό  ένας νέος και αγνός  να τον αντικαταστήσει. Για την Παλιά Διαθήκη, (Γένεση: 6,1-9, 29) ο κατακλυσμός με τον Νώε,  αναφέρεται σαν το θεϊκό εργαλείο-μέσον εξαγνισμού και αποκάθαρσης. Για τους Έλληνες είναι ο κατακλυσμός   στην παράδοση του  Δευκαλίωνα.

Ποιός αντέγραψε ποιόν, δεν μας ενδιαφέρει. Ίσως  όλα να είναι  μια αντιγραφή  της χαοτικής πρωταρχικής πλημμύρας του Ωκεανού, στην κοσμογονική ανάδυση της  γης, όπως την περιγράφει ο Ησίοδος.  Το πιθανότερο όμως  και οι δυό εκδοχές να είναι αντιγραφές από εμπειρίες γενικών καταστροφών  που έγιναν στη Μεσοποταμία  το 2000 π.Χ.

Εμείς θα σταθούμε  στον μύθο  του Δευκαλίωνα, γιατί από αυτόν πιστεύομε όιι γεννηθήκαμε και εμείς οι Έλληνες.

Οι άνθρωποι λοιπόν,  κάποτε  είχαν γίνει τόσο ασεβείς, ανέντιμοι, κακοί και έκφυλοι, που ο θεός Δίας αποφάσισε να τους καταστρέψει με μια μεγάλη νεροποντή. Ήθελε  όμως να κρατήσει και μια “μαγιά” για ένα  καινούργιο ανθρώπινο γένος.

Έτσι συνεννοήθηκε  με τον Προμηθέα  να δώσει τις σχετικές οδηγίες στο γιό του τον Δευκαλίωνα, ως τον εκλεκτό του Ολύμπου.  

Ο Δευκαλίωνας σύμφωνα με την άνωθεν εντολή,  έφτιαξε μια ξύλινη  κιβωτό (λάρνακα) και εκεί μέσα κλείστηκε  με τη γυναίκα του Πύρρα, που ήταν κόρη του Επιμηθέα (αδελφού του Προμηθέα) και της Πανδώρας.  Μαζί τους και οι αναγκαίες  προμήθειες σε τροφές και αντιπροσωπευτικά ζώα.

Το πρόγραμμα  ακολούθησε τη γνωστή πορεία.

Νερό πολύ, κατακλυσμιαία βροχή· τα ποτάμια ξεχειλίζουν,  οι  πόλεις βουλιάζουν και οι ζωές χάνονται. Τα βουνά  της Θεσσαλίας αποσχίζονται «και τα εκτός  του Ισθμού και της Πελοποννήσου συνεχέθη πάντα»  (Απολλόδωρος, ιστορικός).

Η Κιβωτός νεροδέρνεται  μαζί με τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, τη γυναίκα του. Μετά  από εννιά μέρες και νύχτες, το πρωτόγνωρο σε φορτίο ξύλινο καράβι προσαράζει στην κορυφή του Παρνασσού, ή όπως άλλοι ισχυρίστηκαν στον Άθω. Για το πού ακριβώς,  κανείς δεν ξέρει. Ερίζουν όμως η Όρθυς, ο Άθως και η Δωδώνη.

Τα νερά τραβήχτηκαν, και η γη ξαναφάνηκε. Ο Δευκαλίων  βγήκε έξω  με τη γυναίκα του, πατώντας στο νοτισμένο ακόμα χώμα και έκαναν θυσία ευχαριστήρια στον ‘’Φύξιο’’* Δία, στον προστάτη των φυγάδων και των  κατατρεγμένων. Και αυτός πολύ ευχαριστημένος τους είπε  πάνω κάτω καλόκαρδα:   «Μπράβο βρε παιδιά, τα καταφέρατε. Τι θέλετε τώρα εγώ να σας χαρίσω;»

«Να δώσεις πάλι ανθρώπους στη γη», του απάντησαν.

Ο Δίας συγκατένευσε και έδωσε  τις σχετικές οδηγίες: «Να ρίξετε τα οστά της μητέρας σας, πίσω σας».

Τότε  ο Δευκαλίων, αφού ερμήνευσε την αλληγορική θεϊκή εντολή (ότι τα οστά είναι  οι πέτρες από τη μητέρα γη), εκάλυψε αυτός και η γυναίκα του τα πρόσωπά τους με μαντήλες έτσι ώστε να μη βλέπουν, κι άρχισαν να προχωρούν αργά,  μαζεύοντας αποκάτω πέτρες και ρίχνοντάς τες πίσω τους. Όπου έπεφταν τα λιθάρια του Δευκαλίωνα ξεφύτρωναν άνδρες, και όπου της  Πύρρας γυναίκες. Έτσι  φτιάχτηκαν - από τις πέτρες  φτιάχτηκαν οι νέοι άνθρωποι, από τους οποίους προήλθαμε κι εμείς και όλοι οι άλλοι λαοί. Γιατί κατά τον Απολλόδωρο, η αρχαία λέξη ‘’λάας’’ θα πεί λίθος.

Κατά τον Ησίοδο δε, αυτοί οι πρώτοι άνθρωποι, ήταν οι Λέλεγες. Ο Δευκαλίων ήταν αγαθός και θεοσεβής και με την Πύρρα ήταν αρμονικό ζευγάρι. Αγαπιόντουσαν και έκαναν πολλά παιδιά: τον Έλληνα, τον  Αμφικτύονα, την Πρωτογένεια, αλλά και την Μελάνθεια, την Θυΐα και την Πανδώρα - για να τιμήσουν και το όνομα της γιαγιάς.

Γενάρχης λοιπόν των  Ελλήνων θεωρήθηκε ο ΄Έλληνας. Τώρα λένε κι άλλα οι κακές γλώσσες. Λένε πως στην πραγματικότητα δεν ήταν γυιός του Δευκαλίωνα αλλά του ίδιου του άτακτου Δία. Ο Αμφικτύονας αργότερα κυβέρνησε  στην Αθήνα,  η Πανδώρα πάλι λέγεται  πως ενώθηκε με τον Δία  και έφερε στον κόσμο τον Γραικό. Για τη Θυΐα  λένε πως κι αυτή με τον Δία  έφερε στον κόσμο τον Μάγνητα  και τον Μακεδόνα.

Έλληνας λοιπόν και Μακεδόνας, της  ίδιας θεϊκής γενιάς  απόγονοι, συγγενεύουν μεταξύ τους.

Στην αλληγορική γλώσσα του μύθου, ο ‘’λαός’’  είναι ο σπόρος που σε μια ενιαία σύζευξη με το χώμα, κάνει την νέα γενιά των ανθρώπων. (Λάες - λίθοι = λαοί -λιθάρια). Ο Δευκαλίων (δεύκος = γλεύκος =γλυκός μούστος - αμπέλι), ήταν ο πρώτος Έλληνας θνητός βασιλιάς γενάρχης απο τη Θεσαλία με απογόνους τον Έλληνα, τον Γραικό και τον Μακεδόνα.

Στο βιβλίο της, η αδέκαστη η Ιστορία καταγράφει τις γενιές και τίποτα δεν αποσβήνεται.

Μα και ο Δίας·  ο Δίας ο συμβολικός θεός των Ελλήνων  είναι ο Παγκόσμιος θεός του  πνεύματος της Ελληνικής Ιστορίας, του πνεύματος, που παρά τις όλες πολεμικές αντιξοότητες, αντιστάθηκε, άντεξε και επέζησε μέσα από την ποικιλόμορφη  θρησκευτική λαίλαπα που ενέσκυψε από την Ασία. Πάντοτε όμως μέσα  από ένα δημιουργικό συγκέρασμα και  ποτέ σε μια αλλοτριωμένη αφομοίωση.

Ο Δίας  “Όμβριος και Υέτιος**”  φυλάσσει πάντοτε έναν νέο κατακλυσμό  για να διαλύσει το ασεβές και κακό ανθρώπινο γένος και ιδιαίτερα το Ελληνικό με τα χάλια που έχει.

––––––––––––––

* Φύξιος = φυγάδων προστάτης

** Υέτιος = βροχερός

Βοηθήματα

1) Εγκυκλοπαίδεια, Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα

2) Ελληνική Μυθολογία, Εκδοική Αθηνών.,1986

3) Παγκόσμια Μυθολογία, Εκδοτική Αθηνών