Ψιχαλίζει;

Όχι, μας φτύνουν τα παιδιά μας

Το μουσκεμένο ως το κόκαλο απ’ τη βροχή, κορίτσι του Λυκείου Βουλιαγμένης πλησίασε θαρρετά στο τραπέζι της καφετέριας: «Πάρτε να διαβάσετε τι λένε τα παιδιά σας». Ούτε μιά σελίδα κείμενο. Τα ίδια τα παιδιά που το έγραψαν, δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι σε τόσες λίγες αράδες πρόβαλαν όλα εκείνα τα ανάποδα ΟΧΙ και ΝΑΙ, που οι γονείς τους λένε τριάντα χρόνια τώρα. Όλες οι πέτρες που δεν ρίξαμε, τότε και όπου έπρεπε, πριν η ψυχή μας βουτηχτεί ολότελα στο λίπος του εφησυχασμού. Όλα τα πνευματικά χασίσια που μας μάθανε να φουμάρουμε για να μην αντιδρούμε. Όλα τα αμέτρητα «ωχ αδερφέ» που είπαμε, όλοι οι αυτοεξευτελισμοί μας, που υπό μορφή ψήφου ρίξαμε σε κάλπικες κάλπες, κάλπικα λόγια ν’ ακούμε και σε κάλπικα αύριο να ελπίζουμε.

Το μουσκεμένο απ’ τη βροχή κορίτσι, μου θύμισε ένα άλλο κορίτσι, της γενιάς μου, που μας φώναζε πριν 35 χρόνια «Εδώ Πολυτεχνείο». Και πέρασαν τα χρόνια και η ρημάδα αυτή γενιά «του Πολυτεχνείου» έπιασε θεσούλες, βολεύτηκε μεσ’ στα δεσμά της και φρόντισε να τα κάνει ακόμα πιο ισχυρά, ώστε και οι επόμενες γενιές να μην μπορέσουν να λυθούν. Έθρεψε κοιλίτσα που δεν χόρταινε με το νόμιμο χρήμα, αλλά γουστάριζε ανομολόγητα και τσιμπολογούσε και το «μαύρο» όποτε ήταν βολικό. Έστελνε εκπροσώπους της στη Βουλή κάποιους, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, «μπροστάρηδες» του Πολυτεχνείου, που είχαν ανακαλύψει τα ευεργετήματα του σοσιαλ-καπιταλισμού, τη βίλα στην Εκάλη και τη λιμουζίνα με τον σωφέρ.

Και το κορίτσι-σύμβολο του «Εδώ Πολυτεχνείο» εντάχθηκε πρώτα στο Κ.Κ.Ε, ύστερα πέρασε στους αναθεωρητές του Συνασπισμού κι ένα ωραίο πρωί χτύπησε την πόρτα του αναθεωρημένου επί δεξιά Σημιτο-ΠΑ.ΣΟ.Κ κι άραξε-προς το παρόν-εκεί, έχοντας αναθεωρήσει πάρα πολλά τα τελευταία 35 χρόνια για να μπορέσει να ψηφίσει ως και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Ψιχαλίζει; Όχι, μας φτύνουν τα παιδιά μας.

Χρησιμοποιούν στην εισαγωγή της διαμαρτυρίας τους μιά φράση του Νίτσε.

Ας βολευτώ λοιπόν κι εγώ με τον Νίτσε, με κάτι άλλο που έχει πεί κι όσοι παραιτημένοι της γενιάς μου υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών μας σε προαγωγούς και την Ελλάδα στους τεμαχιστές της-ντόπιους και ξένους-ας δουν εκεί την κατάντια μας: «Εάν δεν μπορείς να κάνεις τ’ άστρα να περιστρέφονται γύρω από σένα, σκύψε τον τράχηλο κι άσε να περάσουν από πάνω σου οι Δυνατοί. Αυτοί που γνωρίζουν για δικό σου καλό, το καλό το δικό τους». (Νίτσε, «Τάδε έφη Ζαρατούστρα»).

Α κ ο ύ σ τ ε   μ α ς . . .

«Πόση αλήθεια σηκώνει ένα πνεύμα, αυτό είναι το πραγματικό μέτρο των αξιών», είπε κάποτε ο Nietzsche.

Και πραγματικά, έτσι είναι.

Κάθε κατάκτηση, κάθε βήμα εμπρός, προέρχεται από το θάρρος και την σκληρότητα απέναντι στον εαυτό μας, την εντιμότητα απέναντι στον εαυτό μας.

Εμείς είμαστε παιδιά σας.

Τόσα χρόνια ακούμε για την «σπουδαιότητα των αξιών». Μεγαλώσαμε και ήρθε η ώρα να μας ακούσετε και εσείς. Πως μπορείτε να σκύβετε τόσο εύκολα το κεφάλι μπροστά στην αδικία;

Πως μπορείτε να είστε ευχαριστημένοι από ένα κράτος για το οποίο δεν υπάρχετε;

Πως μπορείτε να ανέχεστε την ισοπέδωση της ανθρώπινης ζωής;

Που πήγαν τώρα οι αξίες σας;

Ως τώρα ήμασταν τα «παιδιά του καναπέ».

Να λοιπόν που ξυπνήσαμε και σηκωθήκαμε από τον καναπέ και προσπαθούμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας ως άνθρωποι. Εμείς δεν χρησιμοποιούμε βία, το κράτος μας αγνοεί.

Περιμένουμε όμως τη δική σας υποστήριξη. Μη μας απογοητεύετε.

Θέλουμε μιά ζωή χωρίς αδικία, φόβο και υποκρισία.

Θέλουμε ένα κράτος που θα σέβεται την ζωή μας.

Δείτε την αλήθεια, δείξτε επιτέλους λίγη εντιμότητα.

Απέναντι σ’ εμάς, αλλά κυρίως στον εαυτό σας. Αυτό είναι το μέτρο των αξιών.

Τις αξίες που μας διδάσκετε με τόση θέρμη, μόνοι σας τις προδίδετε.

Στην θέση του Αλέξη θα μπορούσαν να είναι τα δικά σας παιδιά.

Υποστηρίξτε τα.               

Ευχαριστούμε