Τις ημέρες αυτές, τις λίγες προτού λήξει το τρέχον έτος, σοφά η Εκκλησία φρόντισε να γιορτάζεται και ο ερχομός του μεσσία Ιησού Χριστού.

Σοφά, διότι με τη λήξη των ημερών του έτους, μας καλεί συμβολικά σε απολογισμό των πράξεων, στις οποίες ενεργητικά ή παθητικά ή έστω και απλά ιδεατά, συμμετείχαμε.

Ούτω με την 25η Δεκεμβρίου εκάστου έτους, εκτός από τη καθιερωμένη θρησκευτική προσευχή και την όποια τυχόν γονυκλισία μπροστά στην εικόνα της προσωπικότητας του Ιησού, προβάλλεται και ένα συμβολικό αγκάθινο εδώλιο, στο οποίο καλούμεθα να καθίσομε για να απαντήσομε στη συνειδησιακή μας καταγγελία. Και το εδώλιο αυτό είναι υψίστης σημασίας, διότι σε αυτό εδώ, ο συμβολισμός δεν διέπεται από κάποιο θεολογικό δογματισμό, τον οποίο μπορούμε κατά το προσωπικό δοκούν και επιθυμία, εύκολα να απορρίψομε.

Εδώ θα πρέπει   να απολογηθούμε “ως εν κατόπτρω” στον ίδιο μας τον εαυτό και στη συνείδησή μας για την πορεία της βιωματικής μας ζωής.

Να γιατί σε εμένα, ο ερχομός της 25ης Δεκεμβρίου προκαλεί δέος.

Βέβαια υπάρχει και η φαρισαϊκή μετάνοια, με προσευχή παράκλησης και εξιλεασμού ως και ο εν ψευδολογία απολογισμός, αλλά στον Χριστό, τον “πανθ΄ ορώντα” κάτι τέτοια δεν περνάνε.

Μας το έχει άλλωστε ξεκαθαρίσει και ο ίδιος με τη γραφή του ευαγγελιστή Λουκά, όταν δι’ αυτού απαντούσε:   «Τι με καλείτε Κύριε και Κύριε, και ού ποιείτε ά λέγω». «Ου ποιείτε ά λέγω» λοιπόν. Και εδώ εστιάζεται το μεγαλείο και η πεμπτουσία του χριστιανισμού, τον οποίο τόσες φορές καταπατήθηκε και καταπατείται. Το μεγαλείο στο οποίο ενυπάρχει η αρχαία ελληνική σοφία, η σοφία της σωκρατικής αρετής.

Πόσο όμως και από πόσους, τα αυτιά είναι ανοιχτά για τους θείους στο περιεχόμενο αυτούς λόγους και τα χέρια πρόθυμα για την υλοποίησή τους;

Ο Ιησούς κήρυξε τη θρησκεία της πίστης στην αξιοπρέπεια και ο πρώτος που την αποδέχτηκε και την έκανε βίωμά του ήταν ο διάκονος Στέφανος.

Από τα σχολική μας μάθηση απλά έχομε πληροφορηθεί, ότι ο διάκονος Στέφανος λιθοβολήθηκε, και σαν πρώτος που ήταν ο οποίος μαρτύρησε για την πίστη του στον Χριστό, ονομάστηκε πρωτομάρτυρας.

Και εδώ το κεφάλαιο Στέφανος κλείστηκε, ακόμα και για τον μαθητή εκείνο στον οποίο υπήρχαν και τα θρησκευτικά έστω και ως όχι   υποχρεωτικό μάθημα.

Βέβαια το «Όχι σαν υποχρεωτικό» είναι επακόλουθο του «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν». Του κηρύγματος της απόλυτης επιλογής και ελευθερίας.

Ξεφεύγω όμως από το θέμα μου και ξαναγυρίζω στον διάκονο Στέφανο. Μελέτησα το θέμα της κατάληξης σε λιθοβολισμό. Σκέφτηκα πολύ για να βρώ τον απώτερο λόγο, που κρύβεται κάτω από αυτή την καταδίκη.

Διάκονος θα πεί διαχειριστής και ο Στέφανος, σαν πιστός χριστιανός, άνθρωπος ηθικός και ακέραιος, ικανός και μορφωμένος, επελέγη μαζί με άλλος έξη από τους Αποστόλους, τους πρώτους εν συνόλω επτά διακόνους, για να τακτοποιήσουν τις ατασθαλίες και λαθροχειρίες που γίνονταν στο κοινό ταμείο της πρώτης χριστιανικής εκκλησίας. Και μάλιστα από τους εξ Εβραίων χριστιανούς.

Γενικά οι χριστιανοί των πρώτων χρόνων ζούσαν κοινοβιακά.

Όποιος εντασσότανε στην κοινοβιακή ζωή έπρεπε να καταθέσει σε κοινό ταμείο, ολόκληρη την κινητή και ακίνητη περιουσία του.

«Και ουκ τι των υπαρχόντων αυτό έλεγεν ίδιον, είναι αλλά ήν αυτοίς κοινά»... «όσοι δε κτήτορες χωρίων η οικιών υπήρχον, πωλούντες έφερον τας τιμάς των πιπρασκομένων και ετίθουν παρά τους πόδας των Αποστόλων. Ούτω γάρ ουδέ ής ενδεής τις υπήρχεν εν αυτοίς». Για τους παραβάτες του κανόνα για εκείνους που απέκρυπταν και παρεδιδαν ελλειπή την περιουσία τους οι ποινές ήταν αυστηρότατες. Τόσο που σε μια τέτοια παράβαση, ο Ανανίας και η γυναίκα του Σεπφείρα, έχασαν τη ζωή τους...

Από το κοινό λοιπόν ταμείο έπαιρνε το κάθε μέλος της κοινότητας, τόσο όσο του ήταν απόλυτα αναγκαίο για να ζήσει, μια και μόνο ημέρα. Η εργασία για όλους ήταν υποχρεωτική. Η παρασκευή φαγητού κοινή και το γεύμα κοινό. Η αποταμίευση σε χρήμα, ή περίσσεια τροφή ή το διπλό ρούχο απαγορευόταν. Στις χήρες και τα ορφανά δίνονταν επιδόματα από το κοινό ταμείο.

Οι χριστιανοί όμως οι εξ Εβραίων φαίνεται, ότι δεν συμπαθούσαν τους χριστιανούς εξ Ελληνιστών, δηλαδή τους χριστιανούς που προέρχονταν από μέρη έξω από την Παλαιστίνη. Ισως γιατί πολλοί ήσαν απερίτμητοι. Έτσι οι εξ Εβραίων χριστιανοί εσκεμμένα, κατακρατούσαν και δεν έδιναν τα δικαιωματικά επιδόματα και τις παροχές, στις εξ Ελληνιστών χριστιανών χήρες. Αυτό καταγγέλθηκε στους Αποστόλους. Οι Απόστολοι εξεμάνησαν και διόρισαν ειδικούς διαχειριστές τους διακόνους, να ελέγξουν, να τιμωρήσουν και να αποκαταστήσουν την τάξη.

Ένας από αυτός και ο πιο μορφωμένος ήταν ο Στέφανος. «Ανδρας πλήρης πνεύματος και σοφίας» διαβάζoμε στο ιερό κείμενο. Φαίνεται λοιπόν, ότι ο Στέφανος ετήρησε αυστηρά τις εντολές των Αποστόλων, τόσο που επέφερε την δυσαρέσκεια στην ομάδα των εξ Εβραίων χριστιανών. Αυτή την δυσαρέσκεια την εκμεταλλεύτηκε το Συνέδριο των Ιουδαίων, το οποίο πάντοτε όχι ευχάριστα έβλεπε τις ολοένα αυξανόμενες κοινωνικές δραστηριότητες των πρώτων χριστιανών και ιδιαίτερα του Στέφανου, του οποίου το θαρραλέο παρουσιαστικό και η θρησκευτική του μόρφωση σε συνδυασμό με την υψηλή ρητορική του ικανότητα προβλημάτιζε συχνά τη Συναγωγή.

Πλησίασαν έτσι και κατά πάσα πιθανότητα οι Ιουδαίοι τη δυσαρεστημένη ομάδα των χριστιανών Εβραίων, και με τη σύμπραξη ψευδομαρτύρων στοιχειοθέτήθηκε εναντίον του η κατηγορία ότι με τα έργα του δηλώνεται εχθρικά προς ον Μωσαϊκό Νόμο και με τους λόγους του περιφρονεί και ασεβεί κατά του Ιουδαϊκού Ναού του Σολομώντα, όταν διακηρύσσει ότι δεν είναι οίκος θεού.

Τότε ομάδες φονταμενταλιστών Ιουδαίων, συλλαμβάνουν τον Στέφανο, τον σέρνουν στο Συνέδριο και τον καθίζουν στο εδώλιο, με στημένες και ψεύτικες κατηγορίες.

Ακολουθεί μια παρωδία δίκης, κατά την οποία καλείται ο διάκονος να απολογηθεί.

Ο Στέφανος όρθιος και με παρρησία, τους αντιμετωπίζει και χωρίς να απολογείται, αναφέρεται στην ιστορική πορεία του Εβραϊκού λαού, στους αγώνες του να απαλλαγεί από τη δουλεία, στον πόθο του να στεριώσει στη γη που του υποσχέθηκε ο θεός του. Αλλά αυτός ο Εβραϊκός θεός, συνάμα πότιζε τον περιούσιο λαό του, με μίσος και θανατικό. Τα πράγματα οξύνονται, όταν ο Στέφανος φέρνει τον Εβραϊκό θεό, σε συγκριτική αντιπαράθεση με τον χριστιανικό θεό, τον θεό της αγάπης και ειρήνης. Τον Ιησού, του οποίου η συμβολική διπλή του φύση, θεϊκή και ανθρώπινη, τον φέρνει κοντά στα προβλήματα του θνητού. Όσον αφορά τον Ναό του Σολομώντα, αποδέχεται πως αυτός υπήρξε μεν χώρος θρησκευτικής λατρείας, αλλά ποτέ οίκος Θεού, γιατί ο Θεός κατοικεί μοναχά στους ουρανούς «εν ουρανοίς ο εμοί θρόνος»   ως δηλώνει ο προφήτης, και ποτέ «εν χειροποιήτοις ναοίς».

Και αμέσως ο Στέφανος πέρασε στην αντεπίθεση «Τίνα των προφητών, ούκ εδίωξαν και απέκτειναν οι πατέρες υμών;   Απέκτειναν όλους τους προαναγγείλαντας περί της ελεύσεως, ού, (εκείνου) νυν υμείς προδόται και φονείς γεγένησθαι». Εκείνου που εσείς φονιάδες και προδότες των λόγων του έχετε γίνει.

Και μόλις τους είπε και αποκάλεσε προδότες και φονιάδες των προφητών, μα και του Ιησού, ξεσηκώθηκαν όλοι οι δικαστές και τα «εν μανία πλήθη» και «εκβαλόντες αυτόν έξω της πόλεως ελιθοβόλουν και οι μάρτυρες απέθεντο τα ιμάτια αυτών, παρά τους πόδας νεανίου καλουμένου Σαούλ», ο οποίος τους παρότρυνε στη θανάτωση.

Και στο Σαούλ ή και Σαύλος, ακούει ο μετέπειτα γνωστός ως Παύλος.

Ο Στέφανος με τη θυσία του υλοποίησε σε πράξη μίμησης, τον λόγο του διδασκάλου του Ιησού. Γι΄αυτό και συμβολικά,   δυο ημέρες μετά την 25η Δεκεμβρίου, καθιερώθηκε να τιμάται η θυσιαστική πράξη αυτού του μεγάλου, κατ΄εμένα ανδρός.

25η Δεκεμβρίου συμβολική ημέρα της γέννησης μια θρησκείας αρχών και σήμανση ημέρας, απολογίας και αναλογισμού των πράξεών μας του έτους που πορευτήκαμε.

27η Δεκεμβρίου, ή έμπρακτη αποδοχή της διδασκαλίας.

γιάννης κορναράκης του μάνθου


Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 206 guests και κανένα μέλος