ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΝΕΡΟΥ (22 ΜΑΡΤΙΟΥ)

Πέμπτη, 18 Απριλίου 2024

Δημοσιεύθηκε : 22 Μαρτίου 2013

«Στις παραδόσεις μας το νερό είναι ζωντανός οργανισμός και πηγή της ζωής. Με το νερό οι λαοί μας και κυρίως οι ιθαγενείς συζητούν, του συμπεριφέρονται στοργικά και με τρυφερότητα και το θεωρούν ιερό σαν το μητρικό γάλα. Για εμάς το νερό δεν είναι απλά ένας φυσικός πόρος και πολύ περισσότερο δεν είναι ένα αντικείμενο που μπορεί να φέρει κέρδος»

Fernando Huanacuni Mamani “Buen Vivir”*

Για το νερό έχουμε γράψει και δεν θα σταματήσουμε να γράφουμε, έως ότου κατανοήσουμε όλοι πόσο απερίσκεπτο διάβημα είναι η εκποίηση της εταιρείας ύδρευσης μιας χώρας. Είναι το “υπερόπλο” στα χέρια ενός εχθρού.

Μόλις χθες 21/3, ήταν η παγκόσμια ημέρα προστασίας των υδάτινων πόρων και φωνάζουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι ΤΟ ΝΕΡΟ ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ!

Το νερό προσδίδει σε κάθε κοινωνία μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας

(α) Οι υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης έχουν άμεση σχέση με την επιβίωση, την υγιεινή και το άμεσο περιβάλλον του ανθρώπου και επομένως ο δημόσιος χαρακτήρας τους προσδίδει σε κάθε κοινωνία μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας, προοπτική, περιβαλλοντική ευαισθησία.

(β) Σ΄ όλες σχεδόν τις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου (όπως ΗΠΑ, Γερμανία, Ιαπωνία και σκανδιναβικές χώρες), ο έλεγχος των Υπηρεσιών Ύδρευσης και Αποχέτευσης, παραμένει υπό Δημόσιο ή Δημοτικό έλεγχο.

(γ) Αν και το νερό έχει οικονομική και περιβαλλοντική αξία, η κοινωνική του αξία, η ιδιοκτησία του και περισσότερο η χρήση του, δεν είναι υπηρεσία εμπορικού χαρακτήρα. Το νερό δεν είναι αγαθό ανθρώπινης παραγωγής. Παρέχεται από τη φύση, σε ρυθμούς απρόβλεπτους και καθόλου σταθερούς, εγγυημένους ή ελέγξιμους. Γι” αυτό και η διαχείρισή του είναι πολύπλοκη και δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια συλλογική και κοινωνική διεργασία.

Ιστορικά

Στα αστικά κέντρα, πλην Αθήνας και Θεσσαλονίκης, οι ΔΕΥΑ έχουν αναλάβει από το 1980 μέχρι σήμερα την ύδρευση, την αποχέτευση και την επεξεργασία αστικών υγρών αποβλήτων. Σήμερα στη χώρα μας και μετά την εφαρμογή του «Καλλικράτη» λειτουργούν 130 ΔΕΥΑ, παρέχοντας τις υπηρεσίες τους σε 5 εκατ. περίπου πολίτες, το μισό πληθυσμό της χώρας δηλαδή.

Στα περίπου τριάντα χρόνια της λειτουργίας τους οι ΔΕΥΑ οργανώθηκαν σε πολύ ευέλικτα σχήματα, στελεχώθηκαν με ικανά στελέχη, έκαναν επενδύσεις περίπου 8,5 δισ. ευρώ, ανέπτυξαν σύγχρονες τεχνολογίες, κατασκεύασαν και λειτουργούν έργα ύδρευσης, αποχέτευσης και επεξεργασίας λυμάτων εφάμιλλα αυτών των πιο αναπτυγμένων χωρών του δυτικού κόσμου, σύμφωνα με στοιχεία της EUREAU, της Πανευρωπαϊκής Ένωσης των υπηρεσιών Ύδρευσης-Αποχέτευσης.

Οι κυριότεροι λόγοι που τεκμηριώνουν την ανάγκη για το δημόσιο/δημοτικό χαρακτήρα των Οργανισμών Ύδρευσης και Αποχέτευσης στην Ελλάδα και αλλού είναι:

(β) Σ” όλες σχεδόν τις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου (όπως ΗΠΑ, Γερμανία, Ιαπωνία και σκανδιναβικές χώρες), ο έλεγχος των Υπηρεσιών Ύδρευσης και Αποχέτευσης, παραμένει υπό Δημόσιο ή Δημοτικό έλεγχο.

Οπως σημειώνει και η “Εναλλακτική Δράση”, με την επέλασή του και στη χώρα μας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) συνεπικουρούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) προσπαθεί να επιβάλει βίαια τα μοντέλα ιδιωτικοποίησης αγαθών και υπηρεσιών που στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 όχι μόνο γνώρισαν την πλήρη αποτυχία, όπου εφαρμόστηκαν (αρχικά στη Λατινική Αμερική και αργότερα στην Ευρώπη και σε άλλες ηπείρους), αλλά οι εμπνευστές τους και οι πολιτικοί που τα εφάρμοσαν εκδιώχθηκαν κακήν-κακώς από πολλές χώρες, οι οποίες βίωσαν το σοκ που προκάλεσε η εφαρμογή αυτών των μοντέλων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για το νερό. Στην πόλη μάλιστα της Κοτσαμπάμπα στη Βολιβία, όπως είναι γνωστό το 2000 έγιναν βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα στους πολίτες και το στρατό ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, με νεκρούς και με τελικό αποτέλεσμα να εκδιωχθεί από τη χώρα η αμερικανική εταιρεία Bechtel που είχε εξαγοράσει τον υδάτινο πλούτο της Βολιβίας. Και φυσικά το νερό επανήλθε και πάλι στον έλεγχο του κράτους.

Κατάργηση επίσης των συμφωνιών με τις ιδιωτικές εταιρείες και επανακρατικοποίηση του νερού έγινε στην Αργεντινή, στη Γαλλία και σε άλλες χώρες. Και αυτό διότι τα τιμολόγια του νερού από τη στιγμή που το αγόρασαν οι εταιρείες εκτινάχθηκαν στο διπλάσιο και στο τριπλάσιο των τιμών, αλλά κυρίως διότι οι εταιρείες δε συντηρούσαν τα δίκτυα με αποτέλεσμα να προκληθούν πολλές ασθένειες από βακτήρια που αναπτύχθηκαν και έφθασαν ακόμα και σε θανατηφόρα κρούσματα (7 νεκροί στο Walkerton του Καναδά από το βακτήριο Ε colli).

Το παράδοξο και ταυτόχρονα αντιφατικό που συνέβη με την επίσκεψη πρόσφατα στη χώρα μας του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάν είναι ότι ενώ στο Παρίσι το νερό έχει επανέλθει σε δημόσιο έλεγχο (είχε ιδιωτικοποιηθεί το 1985), ο πρόεδρός της λειτούργησε σαν πλασιέ απαιτώντας από τις ελληνικές αρχές να παραχωρήσουν την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ στις εταιρείες γαλλικών συμφερόντων Suez, Saur και Velocia Environment .

Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι οι υδάτινοι πόροι αποτελούν φυσικό αγαθό απαραίτητο για την επιβίωση ανθρώπων, φυτών και ζώων, ότι το νερό προστατεύεται και θεωρείται κοινό αγαθό από την ευρωπαϊκή νομοθεσία (οδηγία πλαίσιο 2000/60) και προστατεύεται από τη διακήρυξη του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα (Α6/10967).

Είμαστε όλοι αντίθετοι με την με την εκποίηση σε ιδιώτες των εταιρειών ύδρευσης σε όλη τη χώρα, διότι παρέχουν

νερό σε επάρκεια και σε άριστη ποιότητα στους πολίτες. Πολύ περισσότερο που πολλές από αυτές είναι κερδοφόρες (5εκ. ευρώ καθαρά κέρδη είχε η ΕΥΔΑΠ μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2012).

Η “Εναλλακτική Δράση” καλεί την κυβέρνηση να σταματήσει άμεσα όλες τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης του νερού, τονίζοντας ότι: «Σε διαφορετική περίπτωση εκφράζουμε τη βούληση μας να αντισταθούμε με κάθε νόμιμο μέσο και με συλλογικές δράσεις διαμαρτυρίας μαζί με όλους τους φορείς και τους πολίτες μέχρις ότου να ακυρώσουμε πιθανή ιδιωτικοποίηση, όπως έγινε στη Βολιβία το 2000 και στη Γαλλία το 2010».

ΤΟ ΔΣ ΤΗΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

www.enallaktiki-drasi.gr

• Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Buen Vivir», του Βολιβιανού νομικού επιστήμονα και συγγραφέα Fernando Huanacuni Mamani και γράφτηκε με αφορμή τη νικηφόρα εξέγερση του λαού της Βολιβίας το 2000 ενάντια στην Αμερικάνικο εταιρεία BECHTELπου είχε εξαγοράσει το νερό.