“Η Κυβέρνηση αυτή δεν έχει κανένα μέλλον!”

 

 


 

 

3 Διακοπή, πάραυτα, αποπληρωμής του επαχθούς δημόσιου χρέους και σεισάχθεια για το ιδιωτικό χρέος.

3 Εθνικοποίηση τραπεζών - ρευστότητα με ελκυστικούς όρους

3 Δίκαιο, αποδοτικό, σταθερό και απλό φορολογικό σύστημα.

3 Αποκατάσταση εργασιακών δικαιωμάτων

3 Ευρύ πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων

3 Αποδέσμευση από το ευρώ και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα

3 Συγκρότηση Εθνικού Μετώπου Αντίστασης

 

Η ειλικρινής διαπίστωσή μας κατά τη συνέντευξη, ήταν ότι έχουμε να κάνουμε μ’ έναν διαφορετικό τύπο ηγέτη, απ’ ότι είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.

Λείπει ο στόμφος, η υπεροψία, η σπουδαιοφάνεια, το “δήθεν”.

Απλός, προσηνής, αποφασιστικός. Ανθρωπος με ξεκάθαρες ιδεολογικές αντιλήψεις. Οραματιστής και συνάμα ρεαλιστής. Βαθύς γνώστης της πολιτικής και του αντικειμένου της και συνάμα “ανοιχτός” και ευήκοος. Ενας ηγέτης με αντι-ηγετικό στυλ, που δεν “μασάει” τα λόγια του.

 

Κύριε Πρόεδρε, να ξεκινήσουμε με την επικαιρότητα: Το αγροτικό, το φορολογικό, το ασφαλιστικό, που έχουν κινητοποιήσει όλο τον κόσμο... με την «επανάσταση της γραβάτας», τα τρακτέρ.. Πώς τοποθετήστε πάνω σ’ αυτά;

 

Παναγ. Λαφαζάνης: τα αντιασφαλιστικά και φορολογικά μέτρα της κυβέρνησης, δυστυχώς, και το δυστυχώς το εννοώ, εξοντώνουν το σύνολο του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα αυτούς που πρόκειται να βγουν στη σύνταξη ή ήδη παίρνουν σύνταξη. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτά τα μέτρα εξουθενώνουν, εξαφανίζουν κυριολεκτικά τα μικρομεσαία στρώματα· τους αυτοαπασχολούμενους στις πόλεις, αλλά και τη μικρομεσαία αγροτιά στην Περιφέρεια. Διότι τόσο με τις βαρύτατες ασφαλιστικές εισφορές που προβλέπουν τα μέτρα όσο και με τα μέτρα φορολεηλασίας τα οποία προτείνονται δεν πρόκειται να επιβιώσει μικρομεσαίος επαγγελματίας, αυτοαπασχολούμενος και βεβαίως, δεν πρόκειται να επιβιώσει πολύ περισσότερο ο αγρότης στην περιφέρειά του.

Τελειώνουμε στην ουσία με την πρωτογενή παραγωγή στη χώρα μας. Δηλαδή τον μικρομεσαίο αγρότη, τον κτηνοτρόφο, τον αλιέα.

Καταλαβαίνετε ότι οι προτάσεις της κυβέρνησης δεν είναι ότι επιβαρύνουν απλώς τα λαϊκά στρώματα, αλλά οδηγούν μάλλον σε έναν ιδιόμορφο εθνικό και κοινωνικό αφανισμό. Τα μέτρα αυτά δεν πρόκειται να περάσουν. Συναντούν απέναντί τους μία κοινωνική εξέγερση, ένα κοινωνικό τείχος, κυριολεκτικά. Η κυβέρνηση αυτή πνέει τα λοίσθια· δεν έχει κανένα μέλλον και το 2016 κατά την άποψή μας, θα είναι χρονιά μίας γνήσιας τώρα και βαθιάς αντιμνημονιακής ανατροπής στη χώρα μας. Μιας ανατροπής που θα ανοίξει έναν καινούργιο δρόμο ανασυγκρότησης, ανάτασης και ανάσας για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό.

Κ.Β. Ομως, στις περασμένες εκλογές του Σεπτεμβρίου, εσείς που δείξατε συνέπεια προς το πρόγραμμα που είχε προτείνει ο τότε ΣΥΡΙΖΑ ο προμνημονιακός, δεν πείσατε τον κόσμο. Ο κόσμος δεν αντάμειψε και δεν εκτίμησε τη συνέπεια, την ανιδιοτέλεια, την αυτοθυσία – τη δικιά σας, που ήσασταν Υπουργός και των άλλων στελεχών που θυσίασαν υπουργικούς θώκους και άλλα αξιώματα και δεν σας έστειλε καν στη Βουλή.

Πώς πιστεύετε ότι θα πείσετε τώρα αυτό τον κόσμο ώστε να σας ακολουθήσει.

 

Π.Λ.: Πράγματι τον ελληνικό λαό δεν μπορέσαμε να τον πείσουμε στη μικρή αυτή προεκλογική περίοδο εξπρές των εκλογών της 2οής Σεπτεμβρίου. Ασφαλώς κι εμείς είχαμε αδυναμίες και θέλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας και δημοσίως. Ουδείς αλάνθαστος, πολύ περισσότερο όταν κάνει έναν αγώνα σκληρό και δύσκολο μέσα σε πολύ περιορισμένο διάστημα, αλλά για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, ο ελληνικός λαός σ’ αυτές τις εκλογές δεν μπόρεσε να καταλάβει τί σημαίνει τρίτο μνημονιακό πρόγραμμα. Αυτό πέρασε ξώφαλτσα από τον ελληνικό λαό. Του μίλησαν για ισοδύναμα για παράλληλα προγράμματα(!) έτσι ώστε να μη μπορεί να καταλάβει την ουσία.

Ο δικός μας λόγος σχεδόν εξαφανίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης και όποτε εμφανιζόμαστε μάλλον καταγγελλόμαστε ως δραχμιστές...

Τώρα όμως ο ελληνικός λαός καταλαβαίνει τί σημαίνει τρίτο μνημόνιο, το ζει, βλέπει τις τραγικές επιπτώσεις του τρίτου μνημονίου στη ζωή του. Αν γίνονταν τώρα εκλογές το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ διαφορετικό. Γι’ αυτό και έγιναν εκλογές εξπρές. Για να μην ενημερωθεί ο ελληνικός λαός και να μείνουμε εμείς εκτός Βουλής ως διασπαστές τάχα και ως υπονομευτές μιας νέας αναγεννητικής πορείας της χώρας. Τώρα αντιλαμβάνεται κανείς ότι λέγαμε την αλήθεια. Τώρα είμαστε και ηθικά και πολιτικά δικαιωμένοι. Νομίζω λοιπόν πως τώρα θα είχαμε πολύ περισσότερες δυνατότητες να ακουστούμε θετικά. Ηδη το βλέπουμε γύρω μας. Μας περιβάλλει ο κόσμος με μεγάλη εκτίμηση, θα έλεγα, και αν δεν ήταν υπερβολικό, θα έλεγα και εμπιστοσύνη.

Ανοίγεται μία νέα περίοδος και για την Λαϊκή Ενότητα (ΛΑ.Ε.), όσον αφορά τις δυνατότητές της, αλλά κυρίως για τον τόπο και το λαό. Νέοι αγώνες ξεσπάνε, μια νέα αφύπνιση εμφανίζεται μπροστά στις συνέπειες του 3ου μνημονίου και πιστεύουμε ότι πολλά πράγματα μπορεί να αλλάξουν και θα αλλάξουν το 2016.

Κ.Β.: Πείτε μου, κύριε πρόεδρε, γενική παραδοχή αποτελεί ότι η ανάκαμψη και εν τέλει, η ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας είναι βασική προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση. Πώς προγραμματίζετε να το επιδιώξετε και να το πετύχετε. Με ποιες επιλογές, ποια μέσα, ποια μέτρα.

 

Π.Λ.: Η ερώτησή σας είναι πάρα πολύ εύστοχη και καίρια και αποτελεί και την ουσία του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα. Δεν είναι μονόδρομος αυτά που γίνονται. Υπάρχει εναλλακτική λύση. Αυτή την εναλλακτική λύση, σε γενικές γραμμές, την προτείνει η ΛΑ.Ε. Εμείς λέμε με απλά λόγια πέντε βασικά πράγματα τα οποία είναι “εκ των ων ουκ άνευ» για να βγούμε από την κρίση.

1ον. Να αντιμετωπίσουμε το μείζον πρόβλημα του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους. Γιατί το ιδιωτικό χρέος είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από το δημόσιο χρέος. Εμείς προτείνουμε και αυτό θα κάνουμε αν αναλάβουμε την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, να διακόψουμε πάραυτα την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους και με όπλο αυτή τη διακοπή της αποπληρωμής, να διεκδικήσουμε την διαγραφή του· τουλάχιστον τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους. Και ταυτόχρονα, αυτό που λέμε είναι ότι χρειάζεται μια γενναία σεισάχθεια και γενναίες ρυθμίσεις για να αντιμετωπίσουμε το ιδιωτικό χρέος.

2ον Για να πετύχουμε τον πρώτο στόχο, χρειαζόμαστε την άμεση εθνικοποίηση, κοινωνικοποίηση των τραπεζών. Οι τράπεζες δεν μπορεί να είναι σε ιδιωτικά χέρια. Αυτές οι τράπεζες σε ιδιωτικά χέρια πνίγουν την ελληνική οικονομία, αντί να της προσφέρουν ανάσα. Αυτές οι τράπεζες αντί να χρηματοδοτούν τους πολίτες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, χρηματοδοτούνται από τον πενόμενο ελληνικό λαό προκειμένου να καλύψουν τις μαύρες τρύπες τους με την 1η, τη 2η και την 3η ανακεφαλαιοποίηση. Μέγα σκάνδαλα και οι τρεις· χρειάζονται διερεύνηση.

Το τρίτο που λέμε: χρειάζεται μία φορολογική μεταρρύθμιση, ένα δίκαιο και απλό φορολογικό σύστημα, με πρώτο μέτρο να ελεγχθούν επιτέλους οι πάρα πολλές λίστες και οι ληστές που κρύβονται μέσα.

Το τέταρτο που χρειαζόμαστε είναι η αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων στη χώρα μας και πρώτα απ’ όλα των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων ως βασικό εργαλείο της αποκατάστασης της αξιοπρέπειας των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων, χωρίς τα οποία δεν υπάρχει οικονομία, δεν υπάρχει ανθρωπιά σ’ αυτή τη χώρα.

Ανατροπή στη νομισματική πολιτική

Το 5ο σημείο, πολύ βασικό επίσης, είναι η ρευστότητα. Ενα διπλάσιο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και βεβαίως, η ευρεία χρηματοδότηση με πάρα πολύ χαμηλά επιτόκια της ιδιωτικής οικονομίας και πρώτα απ’ όλα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Αυτά είναι απαραίτητοι άξονες για να μπούμε σε νέα τροχιά ως χώρα, η οποία θα ανακόψει την ύφεση, και θα προσφέρει δυνατότητες ανάκαμψης σε παραγωγική κατεύθυνση. Βεβαίως για να γίνουν όλα αυτά έχουμε ανάγκη από μια μεγάλη φυγή να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη και να περάσει στο εθνικό νόμισμα. Στο εθνικό νόμισμα ως εργαλείο για την εφαρμογή ενός νέου αναζωογονητικού, αναπαραγωγικού, ριζοσπαστικού προγράμματος για την Ελλάδα. Το εθνικό νόμισμα, αντίθετα με όσα προπαγανδίζονται, δεν είναι καταστροφή, ούτε “...κόλαση”, που μας λένε. Είναι ένα μέσο, μέσω του οποίου μπορούμε να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα επιβίωσης και ανόρθωσης της χώρας μας. Δεν λέω ότι ο δρόμος που προτείνουμε είναι ανθόσπαρτος. Δυσκολίες υπάρχουν. Υπάρχουν όμως οι δρόμοι που ακολουθούνται, οι οποίοι εξασφαλίζουν την αιώνια υποδούλωση της χώρας και του ελληνικού λαού και δρόμοι οι οποίοι μπορούν να αποφέρουν και θα αποφέρουν ελπίδα και προοπτική στη χώρα.

Επιλέγουμε τον δεύτερο δρόμο, που πολύ συνοπτικά σας ανέφερα και ο οποίος μόνον αυτός δίνει λύσεις για την κατεύθυνση που θέλουμε να ακολουθήσουμε.

Κ.Β.: Είπατε ότι πρέπει να κάνουμε ανάπτυξη, με δημόσιες επενδύσεις, με χρηματοδότηση των μικρομεσαίων κ.λπ. εφόσον δεν αποβλέπετε στην αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων (καθεστωτική αλλαγή), πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας και τον επιχειρηματικό κόσμο. Και επιχειρήσεις με αυτό το φορομπηχτικό καθεστώς, δεν μπορούν να αναπτυχθούν, όταν στη Βουλγαρία π.χ. έχουμε 10% κ.λπ. φορολογική επιβάρυνση.

Πώς σκέπτεστε να αντιμετωπίσουμε τον επιχειρηματικό κόσμο που θα θελήσει να συνεργαστεί, ώστε να τους εμπνεύσουμε την εμπιστοσύνη ότι δεν πάμε να κόψουμε απλώς χρήμα για να δώσουμε μισθούς χωρίς αντίκρισμα, πάμε να αναπτύξουμε πραγματικά την παραγωγή η οποία στην παρούσα φάση εξαρτάται από το δημόσιο με τις επενδύσεις του, αλλά βεβαίως και από τον ιδιωτικό τομέα με την οποιαδήποτε δραστηριότητά του και γι’ αυτό απαιτούνται και κάποια κίνητρα.

Π.Λ.: Πράγματι, η ΛΑΕ θέλει να στηρίξει κατ’ αρχάς τη μικρομεσαία επιχείρηση η οποία είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας για να μπορέσει η χώρα να ανοίξει ένα νέο βηματισμό και να φύγει από την ύφεση.

Η μικρομεσαία επιχείρηση πρώτα πρώτα απ’ αυτό που έχει ανάγκη είναι ρευστότητα. Δηλαδή από χρηματοδότηση με χαμηλά επιτόκια προκειμένου να μπορέσει να κάνει επενδύσεις. Και με τις επενδύσεις αυτές να υπάρξει μία επανεκκίνηση της οικονομίας. Το εθνικό νόμισμα το χρειαζόμαστε λοιπόν για να δώσει μία ρευστότητα στην ιδιωτική οικονομία και φυσικά και στο δημόσιο. Το εθνικό νόμισμα για να έχουμε την απαραίτητη ρευστότητα με χαμηλά (σχεδόν μηδενικά) επιτόκια και για ένα διπλάσιο παραγωγικά προσαρμοσμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων.

Χωρίς ρευστότητα δεν υπάρχει επενακκίνηση της οικονομίας. Ρευστότητα, και ένα σταθερό, λογικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα και με κίνητρα για να μπορέσει η ιδιωτική οικονομία να σταθεί στα πόδια της. Οχι ένα φορολογικό σύστημα παντός καιρού ανάλογα με το ποιος είναι κυβέρνηση και ποιος στην κυβέρνηση είναι υπουργός, πράγμα που δεν μπορεί να δώσει τη δυνατότητα σε μια επιχείρηση να προγραμματίσει και να σχεδιάσει τη δραστηριότητά της για χρόνια, για να μπορέσει να έχει αποδοτικούς στόχους.

Κ.Β.: Είναι αλήθεια ότι μου απαντήσατε και σε ερωτήματα που είχα ετοιμάσει να σας κάνω, γι’ αυτό θα τα παρακάμψω. Γιατί πιστεύω ότι είμαστε εγκλωβισμένοι στο “γήπεδο» των δανειστών, οι οποίοι μας υποχρεώνουν να παίξουμε το δικό τους παιχνίδι με τους δικούς τους όρους και με δικό τους «διαιτητή». Πώς θα μπορέσουμε να απεμπλακούμε απ’ αυτό. Είπατε με το εθνικό νόμισμα.

 

Το ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι διπλό.

α) Πώς θα πείσουμε τον ελληνικό λαό που έχει ένα είδος “έρωτα» με το ευρώ και

β), τί γίνεται με τις διεθνείς δεσμεύσεις και έναντι των συμφωνιών των μνημονίων, των ειλημμένων υποχρεώσεων κ.λπ.

 

Έρωτας και μίσος

 

Π.Λ.: Κατ’ αρχάς ο “έρωτας» για τον οποίον μιλήσατε, θεωρώ ότι μετατρέπεται σιγά σιγά σε απέχθεια προς το ευρωνόμισμα, ίσως και σε μίσος. Ολο και περισσότεροι, με την εμπειρία τους πρώτα απ’ όλα, καταλαβαίνουν ότι με το ευρώ η χώρα θυσιάζεται, ότι με το ευρώ δάνεια πήραμε και δάνεια εξοφλούμε, χωρίς προοπτική.

Και θυμάται ο ελληνικός λαός, έχει μνήμη, ότι με τη δραχμή – έστω και υπό αυτές τις πολιτικές συνθήκες που δεν ήταν οι καλύτερες πριν περάσουμε στο ευρώ – με δραχμή ο ελληνικός λαός έκανε περιουσίες και ανάπτυξη. Αυτά που έχει, τα απέκτησε μέσα σε καθεστώς δραχμής και όχι ευρώ.

(Σ.Σ. Να σημειώσουμε ότι το ευρώ, εκτός των άλλων δεινών – λιτότηα, ξένος έλεγχος, κάπιταλ ψοντρόλ κ.λπ. – υπέστη τα τελευταία χρόνια υποτίμηση 37,5% έναντι του δολαρίου)

Η είσοδος στο ευρώ συνδυάστηκε με ένα βραχνά, μια μεγάλη θηλιά στο λαιμό και της χώρας και της εθνικής οικονομίας και των νοικοκυριών. Επομένως νομίζω ότι αλλάζουν τα πράγματα και παρ’ όλη την τρομοκρατία που δέχεται ο ελληνικός λαός, αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται μία άλλη επιλογή, μία άλλη λύση. Και προσεγγίζει σιγά σιγά, και όλο πιο θετικά τη λύση του εθνικού νομίσματος. Από κει και πέρα βεβαίως υπάρχει το θέμα του χρέους και των δανειακών συμβάσεων που έχει υπογράψει η Ελλάδα γι’ αυτό το χρέους. Αυτές οι δανειακές συμβάσεις είναι κατάπτυστες, νεοαποικιακές. Αίρουν την ασυλία (λόγω εθνικής κυριαρχίας) σχεδόν του συνόλου της δημόσιας περιουσίας της χώρας, από το πρώτο μνημόνιο και μας δεσμεύουν με το αγγλικό δίκαιο.

Ηταν έγκλημα αυτό που έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου και απέναντι στις δανειακές συμβάσεις εφάρμοσε το αγγλικό έναντι του ελληνικού δικαίου που ίσχυε μέχρι τότε και επέτρεπε πάρα πολύ ευνοϊκές καταστάσεις για να αντιμετωπίσει το χρέος της η Ελλάδα.

Ηταν ένα μέγα έγκλημα για το οποίο θα έπρεπε βεβαίως να υπάρξει και πολιτική και ποινική λογοδοσία γι’ αυτούς που το συνυπέγραψαν και ελπίζουμε να υπάρξει· και εμείς θα αγωνιστούμε για να υπάρξει.

Γιατί η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο ούτε μπανανία, η Ελλάδα είναι και θα πρέπει να μείνει ένα κυρίαρχο ανεξάρτητο κράτος. Η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει αυτό το χρέος. Αυτό το χρέος δεν είναι μόνο επαχθές, παράνομο και επονείδιστο, όπως έχουν τεκμηριώσει επιστημονικά οι αρμόδιοι επιστήμονες, δεν είναι μόνο αυτό. Το χρέος είναι μη βιώσιμο. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να αποπληρωθεί από τον ελληνικό λαό εκτός και τον εξοντώσουμε. Αλλά είναι λύση η εξόντωση του ελληνικού λαού; Για ποιο πράγμα; Για να πληρωθεί ένα χρέος που πάλι δεν μπορεί να πληρωθεί, αν εξοντώσεις τον λαό, γιατί ποιος θα το πληρώσει.

Χρέος και γερμανικές οφειλές

Επομένως ένα κυρίαρχο κράτος, ένα κράτος που θέλει να γίνει ανεξάρτητο και κυρίαρχο πρέπει να αποφασίσει τη διακοπή πληρωμής του χρέους, τη μη αποπληρωμή του χρέους. Κι αυτό δεν θα επισύρει συνέπειες απέναντί του γιατί κανένα κυρίαρχο κράτος δεν εκπλειστηριάζεται, δεν εκχωρεί τον εθνικό του πλούτο. Εχει δικαίωμα να το παλέψει. Και πολύ περισσότερο έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε αυτό διότι δεν θα είναι για λόγους κάποιας ιδιοτελούς επιδίωξης της χώρας αλλά για λόγους επιβίωσης και δικαίου.

Θα έλεγα επίσης ότι προκειμένου να επιτύχουμε το στόχο μας θα πρέπει να διεκδικήσουμε κι εμείς αυτά που μας οφείλουν. Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να διεκδικήσουμε έναντι αυτού του χρέους και σε αντιπαράθεση το χρέος το γερμανικό κατοχικό δάνειο. Να αποπληρωθεί το χρέος του κατοχικού δανείου από τη Γερμανία στην Ελλάδα. Επομένως υπάρχει τρόπος να αντιπαλέψουμε την απεχθή αυτή δουλεία του χρέους, να τα βγάλουμε πέρα και να ανοίξουμε έναν θετικό δρόμο για τη χώρα, που άλλωστε είναι και ο μόνος για να πετύχουμε, σταδιακά έστω, την ανόρθωσή της και την ανασυγκρότησή της.

(Σ.Σ. Υπ’ όψιν ότι σύμφωνα με δημοσιευμένες έγκυρες απόψεις, οι γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα – πολεμικές αποζημιώσεις και κατοχικό δάνειο – υπερβαίνουν τα 162 δις εκατομ. Ευρώ, προ τόκων! Με 1% επιτόκιο ...παίρνουμε και ρέστα).

Κ.Β.: Με βρίσκεται σύμφωνο, παρ’ όλο που θα έπρεπε – δημοσιογραφικά - να έχουμε μία αντιπαράθεση, αλλά δεν έχω. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας· χωρίς εθνικό νόμισμα δεν μπορεί να υπάρξει εθνική κυριαρχία. Θεωρώ ότι τα λεφτά που χρωστάμε δεν τα χρωστάμε όχι γιατί είναι επαχθή κ.λπ., αλλά τα έχουμε πληρώσει πολλές φορές.

 

Ανάγκη συγκρότησης εθνικού Μετώπου

 

Και έρχομαι στο τελευταίο ερώτημα, παρ’ όλο που κι αυτό έχει εν πολλοίς απαντηθεί, αλλά επειδή το θεωρώ κάτι ξεχωριστό.

Με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα μας και βρίσκεται υπό επιτροπεία (τυπικά και ουσιαστικά), έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε μια ιδιότυπο κατοχή. Ίσως, επί της ουσίας, χειρότερη μιας εμπόλεμης κατοχής. Σκέπτεστε ν’ αναλάβει η ΛΑ.Ε. Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση ενός σύγχρονου Ε.Α.Μ.; Τη συγκρότηση – δηλαδή – ενός Εθνικού Μετώπου Αντίστασης ενάντια στην οικονομική υποδούλωση της πατρίδας μας και τον εξανδραποδισμό του λαού της. (Χωρίς «αριστερές αγκυλώσεις», που σας προσάπτουν μερικοί. Ας μη ξεχνάμε ότι η αριστερά θριάμβευσε όποτε έδειξε το πατριωτικό της πρόσωπο).

Π.Λ.: Εχετε απόλυτα δίκιο κύριε Βενετσάνο. Δεν είναι απλώς υπό ιδιότυπη κατοχή η χώρα μας, είναι κάτω από σκληρότατη, θα έλεγα, κατοχή. Και πολιτική και οικονομική. Κατοχή δεν γίνεται μόνο με στρατεύματα. Η κατοχή δεν αναγνωρίζεται μόνο όταν βλέπουμε γύρω μας τα εχθρικά τανκς. Υπάρχουν και κατοχές που είναι χειρότερες από τις πολεμικές. Κι αυτή ζούμε τώρα. Μια οικονομική και νομισματική κατοχή. Είμαστε κάτω από τη μπότα ενός 4ου νομισματικού οικονομικού ράιχ. Η Φρακφούρτη με το νόμισμα και το Βερολίνο πολιτικά καθορίζουν τις τύχες της χώρας μας.

Η χώρα μας είναι χειρότερη αυτή τη στιγμή και από μια αποικία. Και δεν έχει υπάρξει πιστεύω σύγχρονη χώρα, να έχει δεχτεί αυτή την ταπείνωση και τον εξευτελισμό στην εποχή μας. Και το λέω αυτό γιατί η Ελλάδα έχει χάσει τη νομισματική της κυριαρχία. Πρωτοφανές αυτό. Και δεν την έχουμε εκχωρήσει σε μία υπερεθνική ένωση, για να την επηρεάζουμε κι εμείς, έστω κατά τι. Εμείς, τη νομισματική μας κυριαρχία που είναι η καρδιά, της νομισματικής της πολιτικής και η καρδιά της εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας μας την έχουμε εκχωρήσει σε ένα τρίτο κράτος, που λέγεται Γερμανία.

Ταυτόχρονα έχουμε πουλήσει τις Τράπεζές μας σε ξένα κερδοσκοπικά χέρια. Ποτέ και πουθενά και στη χειρότερη αποικία δεν έχουν γίνει αυτά τα δύο εγκλήματα, που έχουν γίνει σε βάρος της Ελλάδος.

Κι όχι μόνο αυτό. Σ’ αυτά τα ξένα χέρια έχουμε δώσει σχεδόν όλη την ιδιωτική περιουσία. Αναφέρομαι στα κόκκινα δάνεια. Επιχειρηματικά δάνεια και στα δάνεια των νοικοκυριών. Εχουμε παραδώσει και εκχωρήσει επίσης όλο τον εθνικό μας πλούτο σε ένα υπερταμείο (το ΤΑΙΠΕΔ), που το διευθύνουν οι ξένοι, προς υποθήκευση και εκποίηση (ξεπούλημα).

Δεν υπάρχει χώρα πουθενά στον κόσμο, να έχουν συμβεί αυτά τα εγκλήματα από τους νεοαποικιοκράτες που κυριαρχούν σε βάρος αυτής της χώρας. Δεν υπάρχει τέτοιο προηγούμενο.

(Σ.Σ. επιπλέον, δεν γνωρίζω να προβλέπεται στις Συνθήκες της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της Λισαβώνας, ότι κράτη – μέλη της Ε.Ε. μπορεί να τελούν υπό επιτροπεία ή χρέους υποτέλεια).

Εδώ λοιπόν χρειαζόμαστε έναν αγώνα για να βγούμε απ’ αυτή τη δουλεία, έναν αγώνα που είναι προφανέστατα εθνικός, είναι προφανέστατα και ταξικός γιατί υπάρχει απέναντί μας ένα εγχώριο πλουτοκρατικό κατεστημένο, το οποίο, θα έλεγα, συνεργάζεται με τους νεοαποικιοκράτες και οφελείται από αυτό. Επομένως ο αγώνας έχει εθνική και ταξική διάσταση· έχει και δημοκρατική διάσταση, γιατί η Ελλάδα δεν έχει δημοκρατία. Κοινοβουλευτικό μανδύα έχει. Στην ουσία έχουμε μία χούντα. Μία τροϊκανή χούντα η οποία διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας μας.

Επομένως είναι πάρα πολύ επίκαιρο, αυτό που είπατε, να αναπτυχθεί πρωτοβουλία απελευθερωτική, κοινωνική και δημοκρατική μ’ ένα σύγχρονο ΕΑΜ (χωρίς τα λάθη του παρελθόντος).

Γιατί δυστυχώς το παλιό ΕΑΜ, η παλιά μας αντίσταση προδόθηκε με τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Βάρκιζας.

Τώρα χρειαζόμαστε ένα νέο σύγχρονο ΕΑΜ για να μπορέσουμε να σηκώσουμε την Ελλάδα όρθια να ανασάνει. Γι’ αυτό και την παράταξή μας τη λέμε «Λαϊκή Ενότητα». Λαϊκή ενότητα για τη δημοκρατία, λαϊκή ενότητα για την εθνική ανεξαρτησία, για τη δικαιοσύνη. Αυτά είναι τα δικά μας οράματα, οι αρχές και οι αξίες με τις οποίες κινούμαστε και πιστεύουμε ότι μπορούμε να ανοίξουμε ένα καινούργιο εθνικό δημοκρατικό δρόμο για τη χώρα μας. Να σταματήσει η εθνική υποτέλεια.

Ανεξάρτητη πολιτική, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και ανεξάρτητη πολυδιάστατη πολιτική διεθνών σχέσεων.

Αυτά είναι τα οχήματα για να βγούμε από τη δύσκολη φάση που έχουμε περιέλθει. Και εδώ που τα λέμε είμαστε στο απολύτως οριακό σημείο. Ή θα κάνουμε μια προσπάθεια για να προσφέρουμε μια ανάσα στην Ελλάδα, ή θα καταστρέψουμε εντελώς τους δύο ημικατεστραμένους πνεύμονές της.

Κ.Β.: Ετσι είναι. Και αφού σας ευχαριστήσουμε, πιστεύω ότι θα μας δώσετε και στο μέλλον την ευκαιρία να τα ξαναπούμε

Π.Λ.: Βεβαίως, είναι ευχάριστη η συζήτηση μαζί σας

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 122 guests και κανένα μέλος