Οι Γερμανοί πρώτα σου ζητάνε, το γεμιστήρα του όπλου σου, μετά, ψυχρά και ξερά το όπλο σου και τέλος σ’ αλυσσοδένουν!

Το άρθρο αυτό γράφεται προτού να γνωρίσουμε τί συμφωνήθηκε στη Ρίγα της Λετονίας. Αρα είναι ανεπηρέαστο από τα γεγονότα. Γράφεται όμως με βάση τα μέχρι τούδε διαδραματισθέντα, κυρίως το τετράμηνο της κυβέρνησης Τσίπρα.

Τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας είναι ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. “έχει ρίξει πολύ νερό στο κρασί της”. Εχει ξεχάσει πολλές από τις προγραμματικές της δεσμεύσεις, για τις οποίες και εξελέγη: Αναδιάρθρωση του χρέους και η αποπληρωμή του με ρήτρα ανάπτυξης, η κατάργηση των “μνημονίων” και των εφαρμοστικών νόμων, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η 13η σύνταξη, ο βασικός μισθός των 751 €, έστω σε δύο φάσεις, 2015 -2016 κλπ.

Μα το σπουδαιότερο είναι “κάτι” που δεν λέγεται: Ο λαός εξέλεξε μια Βουλή και μια Κυβέρνηση, για να κυβερνήσουν με βάση τις δεσμεύσεις του Συντάγματος και των προεκλογικών και προγραμματικών τους δηλώσεων.

ΔΕΝ εξέλεξα μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να ορίσει το ύψος και τη διαβάθμιση του ΦΠΑ, που θεωρεί ενδεδειγμένο για τα δημοσιονομικά της χώρας.

ΔΕΝ εξέλεξα μια κυβέρνηση που θα διαπραγματεύεται “την περπατησιά της”.

Δεν εξέλεξα μια κυβέρνηση που θα περιφέρεται “ανά τας Ευρώπας” διαπραγματευόμενη “σκληρά” για το πώς θα κυβερνήσει. (Απο)πληρώνοντας και μη εισπράττοντας. Μια κυβέρνηση που αποστέλλει με “συνέπεια” τον κεφαλικό φόρο, την ικμάδα ενός αφυδατωμένου λαού, στο Μινόταυρο των δανειστών - τοκογλύφων, που παριστάνουν τους εταίρους, ενώ είναι οι ενάντιοι, και ΔΕΝ απαιτεί τα οφειλόμενα απ’ αυτούς, είτε ως συμβατικές υποχρεώσεις, είτε ως πραγματικές οφειλές. Φτάνει πια η προσχηματική έστω, επαιτεία ,... Μοναχή το δρόμο πήρες, εξανάρθες μοναχή / δεν είν’ εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλή” (Διονύσιος Σολωμός).

ΔΕΝ εξέλεξα μια κυβέρνηση για να ‘ναι “μία από τα ίδια”, μ’ αυτές που έδιωξα!...

Φτάνει πια, πνίγομαι, ασφυκτιώ. Θέλω την αξιοπρέπειά μου· θέλω την ανεξαρτησία μου.

Και μη μου πει κανείς “τί να κάνουμε; Ανήκομεν εις την Ε.Ε.”, γιατί θα του απαντήσω με τα λόγια του Γάλλου Προέδρου Φρ. Ολλάντ: «Δεν θα μας πει η Επιτροπή τί θα κάνουμε», απορρίπτοντας κοφτά τις υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για “μεταρρυθμίσεις”, ιδιαίτερα στις συντάξεις.

Κι αν είναι να ματώσω, ΝΑΙ! μα να ‘ναι για τα παιδιά μου, να ‘ναι για τ’ αδέρφια μου. Φτάνει πια το “σκοτσέζικο ντους”. Οριστική συμφέρουσα και δίκαιη συμφωνία ΤΩΡΑ! Συμφωνία ή ΡΗΞΗ.

 

Ο Αλέξης Τσίπρας παραδέχθηκε πρόσφατα ότι στις 20 Φλεβάρη “την πάτησαν” από απειρία και καλοπροαίρετη ευπιστία. Πίστεψαν όσα τους υποσχέθηκαν οι “θεσμοί”, οι “εταίροι”! Προφορικά... έπεα πτερόεντα.

Εκείνο το scripta manent, verba volant δεν το διδάχθηκαν; Τα γραπτά μένουν, τα λόγια πετούν!

Ομως, μπράβο του για την αυτοκριτική του και την ειλικρίνειά του. Με πείθει ο Τσίπρας για τις ηγετικές του ικανότητες και τις καλές του προθέσεις. Πιστεύει μήπως πως κι οι “εταίροι” μας έχουν “καλές προθέσεις;”

Ομως, όπως είναι γνωστό, ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις!

Οι Γερμανοί πρώτα σου ζητάνε σεβαστικά, στις διαπραγματεύσεις, το γεμιστήρα του όπλου σου, μετά, ψυχρά και ξερά το όπλο σου και τέλος σ’ αλυσσοδένουν!

«Όλβιος όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν»

Δεν θα διαφωνήσω με τον Ευριπίδη, αλλά στην περίπτωσή μας, θ’ αντικαθιστούσα το “όλβιος” (ευτυχής), με το “λυσιτελής” (ωφέλιμος) είναι εκείνος - ιδίως ο πολιτικός που γνωρίζει την ιστορία!

Για τούτο και θα θυμίσω στην διαπραγματευτική μας ομάδα και ιδιαίτερα στον Τσίπρα, ορισμένα ιστορικά γεγονότα παρεμφερή. Θα ‘λεγα ταυτόσημα!

Σε μια σημαντική καμπή της ιστορικής μας διαδρομής, ως έθνους και συγκεκριμένα στον πόλεμο 1940-41 ενάντια στην Ιταλογερμανική επίθεση, υπήρχαν και τότε “ρεαλιστές”, Γερμανόφιλοι, Αγγλόφιλοι και “λαγοί”, των οποίων, βεβαίως, δεν επιτρεπόταν ν’ αμφισβητήσεις τον “πατριωτισμό”. Υπήρχαν και πατριώτες που ήταν άνθρωποι όρθιοι - άνω θρώσκωντες - που προέτασαν την αξιοπρέπειά τους και τη συνέπεια προς τις ιστορικές τους παραδόσεις. Η τρανταχτή πλειονότητα του ελληνικού λαού, του στρατού και των πολιτικών, ασχέτως ιδεολογιών και κομματικών επιλογών. Αυτοί δημιούργησαν το έπος του πολέμου στη Βόρειο Ήπειρο, στην Αλβανία, στο Ρούπελ, στην Κρήτη και την Εθνική Αντίσταση. Μπροστά στο έπος αυτό, στον ενθουσιασμό του λαού και τη νίκη, που θαυμαζόταν απ’ όλο τον κόσμο - ειλικρινά ή και υπολογιστικά - οι “ρεαλιστές” λούφαξαν. Οταν όμως μας επιτέθηκαν οι σιδηρόφρακτες στρατιές των Γερμανών, παρά τη νικηφόρα αντίσταση στο Ρούπελ, ξεθάρεψαν πάλι και οι Γερμανόφιλοι και Γερμανόφοβοι προέβαλαν τον “πατριωτικό” τους “ρεαλισμό”. Στις τάξεις αυτής της κατηγορίας μιασμάτων βρέθηκαν πολιτικοί, ιεράρχες, στρατιωτικοί, καθηγητές και, βεβαίως, δημοσιογράφοι!

Να θεωρήσουμε ότι μέσα στην ακυβερνησία της Αθήνας - αυτοκτονία Κορυζή, βασιλιάς, στρατάρχης Παπάγος - ο στρατηγός του Βαλκανικού μετώπου Γεωργ. Τσολάκογλου, ήταν από τους υπεύθυνους πραγματιστές. Κάτω από την πίεση της αντικειμενικής πραγματικότητας, στρατηγών και του μητροπολίτη Σπυρίδωνα των Ιωαννίνων, αποφασίζει και παίρνει την πρωτοβουλία, παρά τις αντικρουόμενες εντολές της Αγγλο-κατευθυνόμενης Αθήνας, να ζητήσει από τον Γερμανό υποστράτηγο Σεπ. Ντήτριχ, συνθηκολόγηση. Στις 20 Απριλίου 1940 επιτυγχάνει ένα αξιοπρεπές και έντιμο πρωτόκολλο συνθηκολόγησης. Ηταν ένα πρωτόκολλο συνθηκολόγησης, οι όροι του οποίου ήταν “μια ελληνική επιτυχία”, δεδομένων των αντικειμενικών συνθηκών και μια μη ατιμωτική για την Ελλάδα παράδοση. (Ο στρατός θα διαλυόταν, ο οπλισμός θα φυλασσόταν σε αποθήκες του στρατεύματος, οι οπλίτες και οι αξιωματικοί, που θα συνέχιζαν να φέρουν τις εξαρτήσεις τους και τον οπλισμό τους τιμητικώς, θα πήγαιναν τακτικώς στις εστίες τους). “Τιμητικά” παραδίδαμε τις “γεμιστήρες” των όπλων μας.

Την επομένη, 21 Απριλίου(!) παρουσιάζεται και απαιτείται από τους Γερμανούς νέο πρωτόκολλο (Παράδοση της στρατιάς, θεωρουμένων πλέον των στρατευμένων ως αιχμαλώτων, προσωρινώς, ο δε οπλισμός ως γερμανική λεία πολέμου κλπ.). Ετσι παραδίδαμε εαυτούς και οπλισμό, αναγκαστικά (ίδιες τακτικές με το σήμερα!).

Ο Τσολάκογλου αγανακτισμένος επέδωσε στο Γερμανό ομόλογό του έγγραφη δήλωση: «Ο Έλλην Διοικητής Στρατιάς, τυγχάνων ήδη αιχμάλωτος των Γερμανών μεθ’ όλων των υπ’ αυτόν, και κατόπιν του δις τροποποιηθέντος πρωτοκόλλου, δεν έχει πλέον ούτε εξουσιοδότησιν, ούτε ελευθερίαν σκέψεως και ενεργείας δια νέας τροποποιήσεις και ένεκα τούτου δηλοί ότι η Γερμανική Διοίκησις δύναται να λάβη οία το Διεθνές Δίκαιον επιβάλλει μέτρα, δια τον παραδοθέντα εις αυτήν Στρατόν».

Τελειώσαμε; Οχι! Ακολούθησε και τρίτο πρωτόκολλο, ακόμη χειρότερο, και η τριπλή, υπερτριετής τρισχειρότερη κατοχή.

Στην έγγραφη δήλωσή του προς τον αντιστράτηγο Γιουτλ, ο Τσολάκογλου λέει μεταξύ άλλων: «Ο Ελλην Διοικητής της στρατιάς [...] τυγχάνων έστω και προσκαίρως αιχμάλωτος των Γερμανών [...] είναι υποχρεωμένος να υπακούει εις τας διαταγάς της γερμανικής διοικήσεως, ήτις θα υπέχει τας ευθύνας. Ουχ’ ήττον δεν δύναται ή να σημειώση την δια τρίτην φοράν επί τα χείρω δια τον ελληνικόν Στρατόν τροποποίησιν των όρων της ανακωχής, δι’ ο και διαμαρτύρεται».

Ετσι, “αλυσσοδεθήκαμε” τότε. Τώρα;

Η τακτική των ενάντιων δεν αλλάζει. Αυτή είναι η “έξυπνη” τακτική των “σταυροφόρων”, σταυροτήδων των λαών, φραγκοθήρων Ευρωπαίων του “άκρως ανταγωνιστικού” καπιταλισμού.

Σήμερα ο οπλισμός είναι το ευρώ, η κατοχή είναι δεδομένη και η τακτική απολύτως ίδια...

――――――

1. Δημοσθ. Κούκουνα: “Ιστορία της Κατοχής” τευχ. 3, σελ. 30 κ.ε. “Επίκαιρα”.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 264 guests και κανένα μέλος