Ημέρα των ερωτευμένων η 14η Φεβρουαρίου. Η αλήθεια είναι ότι οι πραγματικά ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε ημέρα και κάθε στιγμή.

Οσο κρατάει, βέβαια, ο έρωτάς τους.

Ερωτας, είναι εκείνος ο μικρός φτερωτός - Μεγάλος θεός - γιος της Αφροδίτης και του Αρη, που ξενυχτάει στα τρυφερά μάγουλα των κοριτσιών. (Ος εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύει(ς), που λέει και ο μεγάλος τραγωδός Σοφοκλής. Αυτός που δεν αφήνει ήσυχους ούτε τους Αθανάτους. Που φτερουγίζει στα πελάγη και στους αγρούς. Κι όποιος είναι ερωτοχτυπημένος, είναι σαν μανιακός. («Ο δε έχων μέμηνεν»).

Ο έρωτας είναι τρέλα λογική”, που λέει κι ο Σαίξπηρ. Κι αυτός ο έρωτας, ο αιώνιος δεν ψάχνει για “ημέρες”... Θα ‘λεγα λοιπόν ότι η εφευρεθείσα και πολυδιαφημισθείσα γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι γιορτή, για τα ανθοπωλεία, για τα κοσμηματοπωλεία, για τα ξενοδοχεία, για τα κέντρα διασκέδασης κ.λπ. και τους... τέως ή “ολίγον” ερωτευμένους, για να... ξαναζεστάνουν το φαΐ. Καλό κι αυτό, καλό και για την αγορά!

Ο Αγιος Βαλεντίνος, o θεός Έρωτας και ο ...Μαρκούζε

Τώρα, πώς έγινε και η χριστιανική θρησκεία, που δεν τα έχει τόσο καλά με τον φτερωτό τοξότη, όρισε έναν Αγιο για τους ερωτευμένους, θα ήταν ακατανόητο, αν δεν ανατρέχαμε στις πηγές, για να δούμε ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Κατ’ αρχήν, η Καθολική εκκλησία τίμησε τον πρώτο επίσκοπο της Ιντεράμνης, Βαλεντίνο (Valentino di Interamna), που μαρτύρησε και θανατώθηκε από τον Αυτοκράτο Κλαύδιο τον Β᾽, το 273 μ.Χ. (το 1969 πάντως αφαιρέθηκε από το καθολικό εορτολόγιο!)

Οι ορθόδοξοι δεν τον είχαν ποτέ στο εορτολόγιό τους, που αν και τον Ε᾽, περίπου, αιώνα που ανακηρύχθηκε Αγιος από την παπική εκκλησία, δεν είχε επέλθει το σχίσμα).

Σύμφωνα με ένα θρύλο των καθολικών χωρών, ο επίσκοπος Βαλεντίνος πρόσφερε στα νέα ζευγάρια που τον επισκέπτονταν, ένα λουλούδι από τον κήπο του. Ενα ζευγάρι που τον επισκέφθηκε, ήρθε σε γάμο κι έζησε πολύ ευτυχισμένο. Αυτό έκανε κι άλλους νέους να σπεύδουν στον επ. Βαλεντίνο, για να ᾽χουν την ίδια καλή τύχη.

Αλλά ο Βαλεντίνο είχε κι άλλη σχέση με τους γάμους και τον έρωτα, μέχρι που “έφαγε το κεφάλι του”.

Ο Αυτοκράτορας Κλαύδιος ο Β’ που ως φαίνεται είχε γνώσεις ψυχολογίας, ή είχε προαισθανθεί 1.700 χρόνια πριν τις θεωρίες του Φρόιντ, του Βίλχελμ Ράιχ και κυρίως του Μαρκούζε (εκείνου που έλεγε πριν σαράντα τόσα χρόνια - make love not ware) “κάντε έρωτα, όχι πόλεμο”) και απαγόρευσε στους στρατιώτες του να παντρεύονται.

Είχε αντιληφθεί ότι οι στρατιώτες που ήσαν ερωτευμένοι με το ταίρι τους, δεν απέδιδαν στη μάχη. Είχε δίκιο. Ο ερωτευμένος είναι χαλαρός, αγαπάει τη ζωή και... είναι λίγο κουρασμένος νευροσωματικά, σ’ αντίθεση με την ψυχική ευφορία κι ανάταση που τον γεμίζει.

Ο Βαλεντίνο λοιπόν κρυφά τους πάντρευε*. Τον έπιασε λοιπόν ο Κλαύδιος και τον έβαλε φυλακή, μέχρι να τον στείλει να συναντήσει τον Κύριο. Εκεί, ο θρύλος λέει ότι “υπέπεσε” στον πειρασμό και “ενέδωσε” στον έρωτα της τυφλής κόρης του δεσμοφύλακά του Asterious, και την έκανε να δει το φως της! Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Το ‘φαγε όμως το κεφαλάκι του αγαπημένου της, γιατί αφού τον λιθοβόλησαν κατ’ εντολήν του Κλαύδιου, τον αποκεφάλισαν. Αυτό συνέβη στις 14 Φεβρουαρίου του 273 μ.Χ.

Κοιτάξτε τώρα τι έκανε η παπική εκκλησία, η πονηρά! Επειδή οι νέοι αρέσκονταν να παίζουν ένα ωραίο και πονηρούτσικο παιχνίδι, από τον 4ο ακόμη, αιώνα π.Χ. και επειδή δεν μπορούσε να τους το κόψει εύκολα, το... εξέτρεψε.

Δείτε πόσο ωραία. Το “παιχνίδι” αυτό παιζόταν κατά την παγανιστική τελετή προς τιμήν του θεού της γονιμότητας Lupercus, τα λεγόμενα Λουπερκάλια (lupercalia), (γιορτάζονταν στις 15 Φεβρουαρίου). Τί γινόταν λοιπόν;

Ας παρακολουθήσουμε τα ...μυστήρια του Lupercus.

Μέσα σ’ ένα κιούπι (κάτι σαν τον κλήδονα) έριχναν τα ονόματα των κοριτσιών που ήθελαν να το “παίξουν”. Τα “αγοράκια” τράβαγαν στα τυφλά ένα όνομα κι όλη την ημέρα, που καμμιά φορά κρατούσε όλο το χρόνο ή μονιμότερα, την αφιέρωναν στη ...γονιμότητα.

Η εκκλησία λοιπόν που δεν καλόβλεπε τέτοια... παγανιστικά “παιχνίδια”, βρήκε αντικαταστάτη του Lupercus στο αγαπημένο και μυθοποιημένο πρόσωπο του Βαλεντίνο.

«Θεό του έρωτα και της γονιμότητα, θέλετε; Εμείς σας δίνουμε έναν άγιο γουρλή για τα ζευγάρια και... ρομαντικό. Πάρτε τον Αγιο Βαλεντίνο που προσφέρει και λουλούδια».

Τώρα, λουλούδια είχε και η ελληνική θρησκεία (ανθεστήρια κ.λπ. που γιορτάζονταν στο τέλος του μήνα Γαμηλιώνος από 11 έως 13 Φεβρουαρίου δηλαδή), αλλά ας τα αφήσουμε τώρα αυτά.

Αντε και καλή... γονιμότητα, γιατί χανόμαστε!

Δεν ξέρω αν είναι στις ...“δεσμεύσεις” μας, αλλά αν δεν κάνουμε παιδιά, ποιοί θα πληρώσουν τα ...χρέη μας; Οι μετανάστες;

---

* Δεν “παντρεύονται” τα ζευγάρια. Η γυναίκα, κατά τη φαλλοκρατική αντίληψη υπανδρεύεται. Τίθεται δηλαδή υπό τον άνδρα. Τα ζευγάρια, έρχονται σε “γάμου κοινωνία”. Γαμήσκονται. Εκείνο το ζεύγνυνται (ζεύονται δηλαδή, σαν τα βόδια) δεν το αντέχω, γιατί, ως γνωστόν, του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει”.