Το πρόβλημα της παγκοσμιοποίησης,  είναι πανάρχαιο.
Κάθε φορά προσαρμοσμένο στην έκταση του γνωστού κόσμου, ενσπείρει λογικές  φοβίες στους λαούς που νιώθουν  κάποιον να κρούει τη θύρα του εξανδραποδισμού τους και της αλλοτρίωσης, της   υφαρπαγής και εξαφάνισης των πατροπαράδοτων εθίμων, γλώσσας, πατρίδας, θρησκείας πολιτισμού, και ιδιαίτερα της υποβάθμισης της αξιοπρέπειας της φυλής...

Δημοσθένης: ο πρώτος αγωνιστής της Δημοκρατίας

 

“Τρέχα  πιο γρήγορα, σύντροφε.

Ο παλιός κόσμος, έρχεται στο κατόπι σου”.           Παροιμία


Το πρόβλημα της παγκοσμιοποίησης,  είναι πανάρχαιο.

Κάθε φορά προσαρμοσμένο στην έκταση του γνωστού κόσμου, ενσπείρει λογικές  φοβίες στους λαούς που νιώθουν  κάποιον να κρούει τη θύρα του εξανδραποδισμού τους και της αλλοτρίωσης, της   υφαρπαγής και εξαφάνισης των πατροπαράδοτων εθίμων, γλώσσας, πατρίδας, θρησκείας πολιτισμού, και ιδιαίτερα της υποβάθμισης της αξιοπρέπειας της φυλής.

Η συνένωση όμως των λαών,   είναι υποβιβασμός;

Μα φυσικά και όχι, εφόσον υπάρχει η πραγματικότητα της ισότητας των συμφερόντων και όχι ενός  εσκεμμένου ιδιοτελούς μονομερούς προγράμματος. Εκεί και είναι το πρόβλημα. Ιδιαίτερα όταν ο ισχυρός έρχεται με τη λεοντή του και εξαπατά.

Αυτό φοβήθηκε και ο Δημοσθένης όταν  βρέθηκε μπροστά σε μια αναγκαστική ενοποίηση όλων των Ελλήνων,  όλων των Ελληνικών  Πόλεων- Κρατών. Αλλά και με τον ταυτόχρονο υποβιβασμό και την κατάλυση της Δημοκρατίας της Αθήνας.

Γιατί, για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, η ενοποίηση των “Ελληνικών Πόλεων”, ήταν η  “παγκοσμιοποίηση” της εποχής μας. Και τότε αυτή η  πρωτοποριακή ιδέα, ερχόταν από   Βορρά. Από τους Έλληνες Μακεδόνες.

Και έτσι στην  Ελλάδα,  δημιουργήθηκαν δύο παρατάξεις. Οι Μακεδονίζοντες και οι Αντιμακεδονίζοντες. Και οι δυό είχαν τα δίκια τους.

Η κατάσταση στην  Αθήνα δεν ήταν και ό,τι το καλύτερο. Οι φιλοσοφικές Σχολές ήταν  στην ακμή τους και ο άκρατος εκδημοκρατισμός  του πολιτεύματος είχε εκφύγει από την ορθή τάξη,  και είχε οδηγήσει σε μια δημαγωγία εν πολλοίς αχαλίνωτη. Έβλεπε κανείς ότι  πια οι αποφάσεις  της Εκκλησίας του Δήμου, δεν είχαν σαν βάση το δημόσιο συμφέρον,  αλλά εξαρτιόνταν  από την απατηλή γοητεία των διεφθαρμένων  ρητόρων, που  με υποσχέσεις υπηρετούσαν  την ιδιοτελή δρομολόγηση. Και ακόμη πιο εμφανής, ήταν η πλήρης αδυναμία συγκρότησης αξιόλογου  στρατού και στόλου.  Αδιάψευστο δείγμα ενός ξεπεσμού,   μιας άλλοτε δεσπόζουσας δύναμης, στον ελληνικό κόσμο.  

Όμως  πολλοί πολιτικοί και πνευματικοί  άνδρες, ζώντας αυτήν την εικόνα της παρακμής και  εθελοτυφλούντες ηρνούντο  να ατενίσουν την  πραγματικότητα.  Και ανάμεσα σε αυτούς, ο  Δημοσθένης,   ο  μεγάλος ρήτορας, ο  απόλυτα αυτοδημιούργητος, που είχε κατορθώσει να αντιμετωπίσει  επιτυχώς όλα τα φυσικά του ελαττώματα, όσον αφορά στην ικανότητα  του λόγου. Λέγεται ότι όταν μιλούσε, έλαμπε σε μια υποκριτική ικανότητα και ορμή και αυθόρμητη επιθετικότητα, που φόβιζε. Οι δικανικοί του λόγοι μάγευαν.

Γεννημένος το 383 π.Χ., είχε σύγχρονό του τον άλλον μεγάλο ρήτορα δάσκαλο, τον Ισοκράτη  που έβλεπε την Αθήνα να κυριαρχεί πνευματικά και πολιτικά μέσα στον καινούργιο ελληνικό κόσμο, στην  επερχομένη ελληνική συνένωση.

Ο Δημοσθένης όμως  ήθελε τον ελληνικό κόσμο να κυριαρχεί μέσα στην Αθήνα, γράφει ο  καθηγητής Δασκαλάκης. Και έτσι αφιέρωσε τις δυνάμεις του  στον αγώνα κατά του Φιλίππου, όταν κατάλαβε την πρόθεσή του, να καταλύσει  και μεταβάλλει πολιτικά τον παλαιό κόσμο. Δηλαδή να καταλύσει τη δημοκρατία και να οδηγήσει την Ελλάδα ενοποιημένη στην μοναρχία και στον ιμπεριαλισμό. Δυστυχώς δεν είχε καταλάβει ότι ο κόσμος για τον οποίο αγωνιζόταν είχε ήδη πεθάνει. Και αν δεν ήταν ο Φίλιππος, ο “καταλύτης” θα ήταν κάποιος άλλος. Οι  διεφθαρμένοι αντίπαλοι του  Δημοσθένη - όχι φυσικά ο ακέραιος Ισοκράτης -  με δωροδοκίες  κατάφεραν να τον εξορίσουν. Με τον απρόσμενο θάνατο όμως του Αλεξάνδρου, ξαναγύρισε και ξανάρχισε τον αντιστασιακό αντι-ιμπεριαλιστικό του αγώνα.

Αλλά ο στρατηγός Αντίπατρος, τον κατανίκησε. Τότε κατέφυγε διωκόμενος στο Ναό του Ποσειδώνα, στην Καλαύρια ή Καλαυρεία και εκεί αρνηθείς να παραδοθεί αυτοκτόνησε πίνοντας κώνειο. Όμως πιo πικρό, από το δηλητήριο, ήταν που πρόλαβε να δει την δημοκρατία να καταλύεται.

 Οι συμπολίτες του, 41 χρόνια μετά το  θάνατό  του, το θάνατο του τέλειου ήρωα και άφθαρτου δημοκράτη,  του έστησαν τον ανδριάντα του με το επίγραμμα:

«Είπερ  ίσην γνώμη,  ρώμην  Δημόσθενες είχες,

Ούποτ΄άν Ελλήνων ήρξεν,  Άρης Μακεδών»

(Αν η δύναμή σου ήταν ίση με το λόγο σου, ποτέ δεν θα κυριαρχούσε ο Αρης Μακεδών).

 Ο Δημοσθένης, ήταν ο υπέροχος απόστολος μιάς  υπέροχης ιδέας. Μιάς ιδέας όμως του παρελθόντος,  που όδευε τότε στη φυσιολογική φθορά του χρόνου και στην κατάρρευση των μεγάλων αξιών.   Ο Δημοσθένης,  εν πολλοίς τυφλωμένος αλλά και επιθετικός και  ορμητικός σαν τους λόγους του, δεν έβλεπε τη δύση του κόσμου του. Φανατισμένο γέρικο εύθραυστο κλαδί,  δεν μπόρεσε  να καταλάβει,  ότι στην άγρια  λαίλαπα, μόνο το νεαρό εύκαμπτο βλαστάρι αντιστέκεται.  Γιατί αυτό ξέρει πόσο πρέπει να λυγίσει και ως πότε να λυγίζει,  αλλά και σε ποια κατεύθυνση,   έτσι που να μπορέσει,  όταν σημάνει η ώρα, αντρειωμένο «να ξαναπάρει τα φτερά, τα πρωτινά του τα μεγάλα»

Εκεί, κατά την προσωπική μου γνώμη,  σαν πολιτικός διορατικός έπεσε έξω.

Η μνήμη του όμως ας είναι παράδειγμα του δημοκρατικού ιδεώδους και του αγώνα μέχρις εσχάτων. Και πιστέψτε με, αυτό το παράδειγμα, το έχομε ανάγκη στις μέρες μας, τώρα  που οι δήθεν φίλιες συμπληγάδες, πανταχόθεν μας συνθλίβουν.



 

* Αρχαία ονομασίου του νησιού Πόρος. Το όνομα Καλαύρια προέρχεται εκ του καλή αύρα, κατ’ ευφημισμόν, γιατί κοντά εκεί βρισκόταν η Βρωμολίμνη (το σημερινό επίνειο των Μεθάνων με τις θειώδεις αναθυμιάσεις). Το νησί έγινε γνωστό από το θάνατο του Δημοσθένη, που ετάφη στον περίβολο του ναού του Ποσειδώνος.

 


Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 176 guests και κανένα μέλος