Όλα στη σπάλα τ’ αρνιού τα κόκκινα σημάδια αυτό δείχνουν, όπως θα έλεγαν οι πρόγονοί μας το ’21. Διοσημίες, τα έλεγαν οι αρχαίοι. Θενκς Τζορτζ, δεν θα σε χρειαστούμε άλλο, μπορείς να πηγαίνεις. Έτσι περίπου όπως το λέει ο Καβάφης στο «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον». Μιά λέξη μόνο αλλάζει στον τίτλο, δεν ζει ο Καβάφης για να θυμώσει κι έτσι λοιπόν «Απολείπειν ο Θεός Γεώργιον» σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’ ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά, με μουσικές εξαίσιες, με φωνές –την τύχη σου που ενδίδει πιά, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Εντελώς ορατός ο «θίασος» στις μέρες μας. Οι κατακτητές μας και ουσιαστικοί κυβερνήτες μας, οι κρατικοδίαιτοι «εθνικοί εργολάβοι» και συνάμα ιδιοκτήτες των «μεγκάλων» Μ.Μ.Ε, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Α.Ε. –ή μάλλον Ε.Π.Ε- ο «εθνικόφρων» λαγός του Γιωργάκη, Καρατζαφέρης, με τους 14 «ελληναράδες» του, πιόνια της Μέρκελ, η χαρά της Ουάσιγκτον, Ντόρα και οι εν αναμονή εντολής της «εκσυγχρονιστές» της Ν.Δ, ο Σ.Ε.Β και βέβαια επειδή δεν γίνεται να λείπει τ’ αλάτι από τη σούπα, νά ‘σου και το συγκρότημα Λαμπράκη! Ο αιωνίως δόλιος Δ.Ο.Λ. με τις γνωστές «εθνικές» και «δημοκρατικές» περγαμηνές του επί Κατοχής, Μητσοτάκειας Αποστασίας του ’65, Χούντας και πάει λέγοντας. Ο μέχρις εσχάτων ορίων στρατευμένης δημοσιογραφίας στυλοβάτης του Σημιτισμού και του Γιωργακισμού Δ.Ο.Λ, υποδεικνύει τώρα με άρθρα των στρατηγών του την έξοδο στον Γιωργάκη, αλλάζοντας το παραμύθι που μας σέρβιρε τα τελευταία δύο χρόνια για τα «σκληρά, πλην αναγκαία μέτρα» και τις λοιπές ιστορίες για αγρίους.

Όλες αυτές οι «εθνικές δυνάμεις» που με «συναίσθηση ευθύνης» νοιάζονται για την Ελλάδα –ποιά κουτάλα δεν νοιάζεται για την κατσαρόλα της;- αποφάσισαν να συνενωθούν για να μας σώσουν. Οι φωνές κι οι μουσικές τους δεν έχουν βέβαια καμμία σχέση με «μουσικές εξαίσιες, με φωνές» που λέει ο Καβάφης. Θυμίζουν πολύ κρωγμούς ορνέων και υλακές υαινών επί τη θέα σπαρασσόμενου πτώματος αντιλόπης, έτσι όπως ανυπομονούν πότε θα χορτάσουν τα λιοντάρια για ν’ αρπάξουν και οι κολαούζοι το κατιτίς τους.

«Φωνές ευθύνης», όπως εκείνων των τριών αποτυχημένων κοράκων-υπουργών, που εν γνώσει και με την έγκριση του Γιωργάκη, τού δηλώνουν τον προβληματισμό τους για την καταστροφική πορεία στην οποία συνέπραξαν. Από κοντά να δηλώνει «παρών» με επιστολή του και ο γνωστός παχουλούτσικος κόκορας, που αλοίμονο εξακολουθεί πάντοτε μπουνταλάδικα να εφορμά στην πουλάδα της εξουσίας και πολύ αργά κατάλαβε ότι ο θεωρούμενος ως χαζός Γιωργάκης, τον διόρισε ύπαρχο του «Τιτανικού» για να τον βράσει στην κατσαρόλα και ν’ ανοίξει τον δρόμο σε άλλους πιό αρεστούς στην Παγκόσμια Διακυβέρνηση, «δελφίνους». Αυτό το «κορόϊδο χοντρέ», που λέει ο λαός μας, ταιριάζει γάντι στον «αντ’ αυτού».

Προσπαθούν, αφεντικά και δούλοι, να πιέσουν τον Σαμαρά να προσχωρήσει στην «συγκυβέρνηση σωτηρίας», μετά την καθαίρεση του Γιωργάκη. Προς το παρόν, ο αρχηγός της Ν.Δ. δείχνει να ανθίσταται και να επιμένει στη λύση των εκλογών, με την φρούδα ελπίδα της εκλογικής αυτοδυναμίας της Νουδούλας, για να εφαρμόσει, λέει, μιά πιό λάϊτ έκδοση του Μνημονίου.

Μέσα στον πόνο της Τρόϊκας, μήπως και δεν προλάβει να ολοκληρώσει το αλυσσόδεμά μας, χωράει μιά χαρά και ο πόνος όλων των εγχώριων καθαρμάτων που έφτασαν την Ελλάδα ως εδώ. Θέλουν με κάθε τρόπο και οι μεν και οι δε να ολοκληρωθεί η κυβερνητική τετραετία, με την παρωδία μιάς συγκυβέρνησης τεράτων που θα την ονομάσουν κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», ή «εθνικής σωτηρίας». Ενότητας και σωτηρίας δικής τους και ίσως, με μιά συνταγματική εκτροπούλα, βοηθούντος και του υπάκουου Παπούλια, να μεταθέσουν την προβλεπόμενη προθεσμία εκλογών στις καλένδες της «εθνικής αναγκαιότητας». Τρέμουν μήπως συμβεί αυτό που έλεγε εκείνο το εαμίτικο τραγούδι: «Θεριεύει ο γίγαντας τώρα Λαός και σπάει τα δεσμά κι αλυσσίδες». Στο χέρι μας είναι να τους δείξουμε ότι καλά κάνουν και τρέμουν.

Αραιά και που

μεσ’ στην κακομοιριά σου,

στο γνώριμο του ποιητή

«χειροπιαστό σκοτάδι»,

σαν ένα χέρι ατσάλινο

να σφίγγει την καρδιά σου,

πονάς τον πόνο τον παλιό

που δεν χωρεί στον Άδη,

Ελλήνων τα οράματα

ορμούν στα όνειρά σου

και νοιώθεις ξάφνου Έλληνας

κι όχι απολειφάδι.

Κι αναστενάζοντας ρωτάς

δειλά με αγωνία:

«Δεν είμαι τάχατες εγώ

σπορά του Λεωνίδα;

πάππου πρός πάππου απ’ τη γενιά

βυζαντινού ακρίτα,

του Μακρυγιάννη η πεθυμιά,

του Παλαμά η ελπίδα;

Κι αν όχι, τι γυρεύω εδώ

σ’ εκείνων την πατρίδα»;

Την έχεις την απάντηση

μέσα στα κύτταρά σου.

Θέλεις δεν θέλεις κουβαλάς

συντρίμια οραμάτων

κι αδίκιωτους αγώνες

μεσ’ στα συμπράγκαλά σου.

Κι αυτούς πονάς, γι’ αυτούς ριγάς

στ’ άξαφνα ονείρατά σου,

για μιάν Ελλάδα αλλιώτικη

που σου ζητούν οι αιώνες

και δεν σ’ αφήνουν ν’ αξιωθείς

ξενόφερτοι κανόνες.

Κάποια στιγμή

μεσ’ στην κακομοιριά σου,

μέσα στον ύπνο τον βαθύ

του ιδανικού χαμάλη,

ίσως να νοιώσεις πως εσύ

κρατάς τα ριζικά σου

κι εσύ χαλκεύεις τα δεσμά

που σου περνούν οι άλλοι.

Και τότε των ονείρων σου

ο ήλιος θ’ ανατείλει

όταν θα πάψουν τους Γραικούς

να κυβερνούν γραικύλοι.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 219 guests και κανένα μέλος