Η «δημιουργική λογιστική» της αλλοίωσης των πραγματικών οικονομικών μεγεθών και της βολικής μεταβίβασης των δαπανών σε επόμενους προϋπολογισμούς, είναι ένα «άθλημα» στο οποίο πράγματι οι κυβερνήσεις Σημίτη έδρεψαν «δάφνες» πανελληνιονίκη, αλλά δεν ήταν οι μόνες στην ιστορία της Ε.Ε., αφού αντέγραψαν –με εξαιρετικές επιδόσεις, ομολογουμένως- το προηγούμενο άλλων ευρωπαϊκών χωρών, που όμως «έπεσαν στα μαλακά», επειδή οι κυβερνήσεις τους δεν στερούνται του απαιτούμενου θάρρους -και θράσους- όταν πρέπει να υπερασπίσουν τα κρατικά τους συμφέροντα. Άλλωστε, τα οικονομικά επιτελεία των κυβερνήσεων του Κ. Καραμανλή κατέφυγαν ακριβώς στις ίδιες λογιστικές αλχημείες για τις οποίες κατηγορούσαν τις κυβερνήσεις Σημίτη. Απλώς, έχοντας μείνει 11 χρόνια μακριά από την κουτάλα, οι νεοδημοκράτες κουρσάροι του κρατικού κορβανά, απεδείχθησαν μπουνταλάδες σε σχέση με τους «γάτους» Χριστοδουλάκη και Παπαντωνίου.

Η τελευταία αυτή διαπίστωση, ένεκα της οποίας –και όχι μόνο- συνιστά λίαν επιεικώς μνημείο θράσους η πρόσφατη ανακοίνωση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Ν.Δ., Πάνου Παναγιωτόπουλου: «Ας πάψει ο κ. Παπανδρέου να αναζητεί άλλοθι στο χθες για την αβουλία, την ατολμία και την αναβλητικότητά του», αποδίδει γλαφυρότατα το ελλαδικό, πολιτικό θέατρο σκιών. Δίχως –ίσως- να το καταλαβαίνει ο Π. Παναγιωτόπουλος, με τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς του δεν μας θύμισε τον -ασχέτως ορθότητας μεθόδων- υπερκινητικό Γ. Παπανδρέου, αλλά τον προηγούμενο αρχηγό της Ν.Δ., μοναδική περίπτωση πρωθυπουργικής «νιρβάνα» στα πολιτικά μας χρονικά.

Ένα άλλο επίκαιρο και ειδησεογραφικά δημοφιλές θέμα, επί του οποίου η παραπληροφόρηση που διοχετεύεται από πολιτικούς και δημοσιογράφους έχει δώσει ρέστα, είναι και η αναληφθείσα δέσμευση «τιθάσευσης» του τερατώδους δημοσιονομικού μας ελλείμματος, από 12,5% επί του Α.Ε.Π., όπου βρίσκεται σήμερα, στο 3% μέχρι το 2013. Ο συγκεκριμμένος όρος της συνθήκης του Μάαστριχτ, που καθόρισε το ποσοστό αυτό –ευκταίο μάλλον παρά δεσμευτικό- δεν τηρείται σε καμμία χώρα-μέλος της Ε.Ε. πλην του Λουξεμβούργου. Γιατί λοιπόν εμείς να βάζουμε μόνοι μας το κεφάλι μας στον ντορβά υποσχόμενοι τα απίθανα; Διότι ακόμα και εάν επιτύχουμε το  όντως απίθανο, με τα σημερινά δεδομένα της οικονομίας μας, επίτευγμα της μείωσης του ελλείμματος στο 3% επί του Α.Ε.Π., θα έχουμε προηγουμένως καταστρέψει την αγοραστική δυνατότητα της πλειονότητας των πολιτών, θα έχουμε βουλιάξει την αγορά με το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων-κυρίως μικρομεσαίων- και με δεδομένη την παντελή απουσία ανάπτυξης –«πράσινης» ή άλλης- πως θα είμαστε μετά συνεπείς στην πληρωμή των δανείων μας, παλαιών τε και νέων; Απλά θέματα, στοιχειωδών γνώσεων πρωτοετούς σπουδαστή οικονομικής σχολής.

Απλά είναι και τα δεδομένα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.). άλλου ενός ζητήματος που έχει εισέλθει στην θηριώδη αρένα μας της παραπληροφόρησης. Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού μας στην Ρωσία, στα πλαίσια μιάς επιβαλλόμενης τώρα εκ των πραγμάτων πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής –η απουσία της οποίας στα τελευταία 20 χρόνια μας έβλαψε ποικιλότροπα- οι Μεντβέντεφ και Πούτιν συνέστησαν στον Γ. Παπανδρέου να δανειστούμε από το   Δ.Ν.Τ. αντί να ικετεύουμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Είναι εντελώς διαφορετικοί οι όροι συνδρομής του Δ.Ν.Τ. και οι συνέπειές τους σε μία χώρα που έχει κηρύξει πτώχευση (απόλυτος και ασφυκτικός οικονομικός έλεγχος, μείωση μισθών κατά 60% κι ο εξαθλιωμένος κι εξαγριωμένος λαός να λεηλατεί τα καταστήματα για να φάει, όπως έγινε στην Αργεντινή), από το να ζητήσει μιά χώρα δάνειο από το Δ.Ν.Τ., του οποίου τα επιτόκια δανεισμού είναι κατά πολύ χαμηλότερα των αντιστοίχων της Ε.Ε., αλλά και η περίοδος αποπληρωμής είναι μακρόχρονη και η αναπροσαρμογή της διαπραγματεύσιμη. Ενώ τα δάνεια για τα οποία ικετεύουμε σήμερα τα ευρωπαϊκά πιστωτικά ιδρύματα, πρέπει να αποπληρωθούν σε 3-5 χρόνια και με επιτόκια σχεδόν τριπλάσια εκείνων με τα οποία δανείζονται οι άλλες χώρες-μέλη.

Τελειώνοντας -προς το παρόν με τα ατελείωτά μας- μπαίνω στον πειρασμό να αναρωτηθώ: Άραγε, ο προσελθών ως ικέτης στην ρωσική ηγεσία και μάλλον απελθών με άδεια χέρια, Γ. Παπανδρέου, να σκέφτηκε πόσο άστοχοι και εθνικά επικίνδυνοι ήταν οι προεκλογικοί λεονταρισμοί του, όταν διατυμπάνιζε πως θα αναθεωρήσει τις ελληνορωσικές συμφωνίες για τους ενεργειακούς αγωγούς, που είχε υπογράψει ο προκάτοχός του; «Μη προτρεχέτω η γλώττα της διανοίας», έλεγαν οι αρχαίοι ημών, αλλά η συμβουλή τους δεν έφτασε στ’ αυτιά των σύγχρονων ηγετών μας. Και μιάς που αυτή η Σαρακοστή προβλέπεται να κρατήσει κάτι χρόνια, σας εύχομαι «Καλή Σαρακοστή» και να ‘χουμε το μάτι μας ...γαρίδα.